Help!

300 woorden

Lieve papa,

Ik richt me in deze maar even aan jou. Je moet me echt even helpen en moed inspreken. De zenuwen lijken het van mijn verstand te winnen. Mijn handen bibberen, mijn stem slaat over en is eerder hees dan prachtig te noemen en mijn teksten blijven hangen in het zwarte gat in mijn brein.
Ik sta nog niet eens op het podium van het grote theater op dit moment, dus laat staan wat er gebeurt wanneer ik daar morgen wel sta. Ik ben bang dat ik in mijn prachtige jurk met mijn hoge hakken het podium op struikel en dat mijn microfoon uit mijn handen bibbert. En alsof dat al niet ernstig genoeg is, dat ik wanneer de witte kegel licht me in de schijnwerpers zet, ik prompt alle teksten vergeet en de muziek eindeloos in de intro moet blijven hangen.
Ik slaap er niet van en wanneer ik slaap, word ik zwetend wakker uit steeds weer dezelfde droom. Mijn haar zakt in, mijn hak breekt af, ik struikel zo de orkestbak in en ik kan alleen nog maar met een trillende stem lalala zingen.
Hier had ik geen last van toen ik een jaar geleden de hoofdrol kreeg voor deze Sinatra Tribute en toen ik in al mijn enthousiasme JA riep. Maar nu dus wel. Een dag voor de show sterf ik duizend doden.
Dus HELP! Hoe deed jij dat? Wat deed jij tegen deze zenuwen? Ik bedoel, je hebt zelfs in de Vader Abraham show gestaan, dus je bent mijn enige houvast in deze.
En doe me een lol? Kom niet aan met mediteren of iets anders wazigs, want daar kan ik niets mee. Daar ben ik niet van en het helpt me dus vooral niet.
Ik vraag je om een houvast, een strohalm en een oplossing.

En oh ja… ik heb nog griep ook.

Liefs,

?Flore