Mijn jongste dochter zit op paardrijden. Eerlijk gezegd had ik gehoopt haar daar zover mogelijk vandaan te houden, maar er was geen houden aan. Ze is een dierenliefhebster in hart en nieren en paardrijden was het enige op haar wensenlijstje.
Dus na aeaen proefles was madam verkocht en was mama de Sjors. Letterlijk en figuurlijk. Want het kost niet alleen een bulk geld, maar als moeder moet je zelf ook het een en ander weten van deze edele sport.
Mijn dochter is een kleine 1.20 hoog en zo’n dier al snel het dubbele. Dus opzadelen is absoluut mijn taak, naast het borstelen, kammen, hoeven uitkrabben etc.
Vanmorgen vroeg moest ze op voor haar F2. Dat is een soort proef in een rijbak, waar ze moet laten zien dat ze ‘de baas’ is over haar pony.
Omdat ze altijd erg nerveus is had ik ervoor gezorgd dat ze als eerste mocht starten. Geen urenlange zenuwen dus, maar meteen aan de bak.
Wat ik echter niet wist, was dat je dan je pony ‘examenklaar ‘moet maken. Naast me stond een jonge man met een mand vol met haarproducten. Glansmiddel, borstels, elastiekjes, anti-klitspray etc.
Ik keek hem nog even beduusd aan, maar al snel haalde hij me uit mijn waan. “ Ik zou maar beginnen, anders red je het nooit. Je moet haar pony nog helemaal schoonmaken en invlechten. Anders heeft uw dochter al puntenaftrek voordat ze begint. ”
Invlechten? Pardon?
En zo stond ik dus vanmorgen op een stoel, naast meneer pony en de persoonlijke paardenkapper, in een ijskoude paardenstal. Manen kammen, vlechten, hoeven wassen, weer borstelen, nog eens kammen.
Mijn vriend kon er enkel om lachen terwijl hij mijn dochter ondertussen trakteerde op een warme chocomel.
“ Succes schat, en denk eraan… ze heeft anders al puntenaftrek voordat ze aan haar proef begint 😉 ”
Nu maar hopen dat ze geslaagd is, want aan de ‘looks’ van meneer Pony heeft het zeker niet gelegen.
Flore