Scheidsrechter Henk de Haas neemt afscheid van zijn grote hobby.
NULAND – Een aantal van de fraai gedrukte uitnodigingen voor de afscheidsreceptie liggen bij Henk en Jeanne de Haas op tafel. Het overgrote deel van de gedrukte exemplaren liggen inmiddels bij de genodigden en belangstellenden in de brievenbus. KNVB- scheidsrechter Henk de Haas (68) neemt na 50 jaar afscheid van het scheidsrechtervak. En dat feit willen zij zeker niet onopgemerkt voorbij laten gaan schrijven ze aan de geadresseerden. Voorafgaand aan de wedstrijd Nulandia 1 tegen Ruwaard 1 waar Henk de leiding van heeft, kan en mag iedereen, met of zonder uitnodiging, Henk tijdens een receptie de hand drukken en bedanken voor zijn inspanningen. Rond de klok van 18.00 uur zal Henk voor de allerlaatste keer voor de aftrap fluiten en de wedstrijd leiden.
Door Jan van Ravenstein
“Tot mijn 18e deed ik aan voetbal. Bij Nulandia natuurlijk. Mijn oudere broer Cor was scheidsrechter. Thuis waren er van die plagerijen naar elkaar waarin er werd gezegd dat ik niet kon voetballen en hij niet kon fluiten. Broers onder elkaar, je kent dat wel. ‘Als je het beter kan, doe het dan zelf’, zei onze Cor dan wel eens tegen mij. Aan deze woorden moest ik best vaak denken nadat hij op zijn 28e levensjaar ons helaas was ontvallen. Daarna leek het wel of het scheidsrechterpak van onze Cor, dat nog op zijn kamer lag, steeds meer lonkte”, aldus een toch wel enigszins emotionele Henk. Zijn inmiddels afgetrapte voetbalschoenen werden aan de spreekwoordelijk wilgen gehangen en de nieuwe uitdaging was daar. Voordat hij het goed en wel besefte zat hij midden in het scheidsrechtervak. “Als onze Cor dat kan, dan kan ik dat ook”, was de mening van een vastberaden en zelfverzekerde Henk de Haas.
Leiding geven
“Het voetballen heb ik helemaal losgelaten. Het fluiten gaf mij heel erg veel voldoening. Ik gaf leiding aan een spel, dat lag mij wel en inspireerde me enorm. Na al die jaren geniet ik daar nog steeds van”, zegt Henk. Zijn allereerste wedstrijd herinnert hij zich nog als de dag van gister. “Het is wel vijftig jaar terug, hé. SDDL tegen Macharen. Na de wedstrijd moest ik me in een ‘varkenstrog’ wassen. De tijden zijn veranderd. Waar je nu ook komt, het is allemaal tot in de puntjes geregeld, tot aan het douchen toe”, zegt Henk. Als ‘starter’ begon Henk in de toenmalige Brabantse Bond (4e klasse) te fluiten. Al vrij snel maakte hij carrière naar de 1e klasse waar hij na een felle discussie met een ‘Bobo’ door diezelfde meneer naar de 4e klasse terug werd gedegradeerd. “Weet je, als ik iets zeker weet, laat ik me nu eenmaal niet ‘de kaas van mijn brood eten’. Je mag je mening toch geven, niet dan. Hij pakte me op een oneerlijke manier terug. Dat was niet echt sportief, terwijl dat woord bij de KNVB toch met hoofdletters wordt geschreven”, zegt hij vastberaden.
Uitdaging
Elke wedstrijd was voor Henk een soort van uitdaging. De wedstrijd zonder problemen tot een goed einde zien te brengen. Soms liep het als een ‘zonnetje’, maar het gebeurde ook wel eens dat het ‘knetterde’. Henk: “Dat is voetbal hé, emotie speelt ook daarin een hele grote rol. Het moment dat een man van de scheidsrechterscommissie mij na een gefloten wedstrijd mij bekritiseerde zal ik ook nooit vergeten. Hij zei: ‘Henk de Haas, je kan beter stoppen als je zo doorgaat. Je bent gewoon lui man. Met jouw kwaliteiten kan je veel meer’. In een opwelling noemde ik hem een arrogante vent en nog wat van zo’n soort termen. Maar eenmaal thuis inspireerde die harde woorden mij als het ware en het zetten me vooral aan het denken. Hij had gelijk en ik ben de uitdaging aangegaan. Ik promoveerde daarna jaar op jaar. Koos Aben, heette die man. Ik ben hem tot op de dag van vandaag nog dankbaar en hij is mijn beste vriend geworden.
Tweeduizend
Hij is de tel een beetje kwijtgeraakt. “Ik hou het maar op tweeduizend gefloten wedstrijden. Op het veld en in de zaal. Het aantal is ook niet zo heel belangrijk. Het gaat er om dat je plezier beleeft in je hobby”, zegt hij. Dat plezier straalt hij ten volle uit. Support vanuit zijn gezin is er wel terdege. Hoewel zijn vrouw Jeanne, die tijdens het gesprek soms met verwondering Henk zijn verhalen aanhoort, nog nooit een complete wedstrijd van Henk heeft gezien ondersteund zij hem in alle opzichten. “Dat kan ook niet anders, een hobby heb je in feite, al is ze dan niet aanwezig, altijd samen. Als je het goed wil doen, kost het alles bij elkaar best veel vrije tijd”, zeggen ze beiden. Door de inspiratie van Koos ging Henk al vrij snel fluiten in groep 2 van de KNVB (3e klasse). In principe werd het ook gemakkelijker fluiten. Het voetbal was anders, beter en er was ook wel meer discipline op het veld.
Aan de wilgen
Zaterdag 1 september is het zover. Het zal best een dagje met emotie gaan worden. Koos Aben, zijn grote vriend, is een van de sprekers en gaat een woordje tot hem richten. “Het hoeft voor mij niet zo allemaal, die belangstelling”, wil hij nog even kwijt. Het is Henk ten voeten uit. Op hetzelfde moment dat hij er die stelling ingooit, zie je hem genieten van alle aandacht. Het mag, Vijftig jaar is voorwaar geen peulenschil, zeker niet in dat hectische scheidsrechtervak. Henk hangt de fluit aan de wilgen, stond ergens te lezen. “Eerst zien dan geloven, ik ken hem als geen ander”, zegt Jeanne die zijn beloftes in alle rust aanhoort. “Officieel stop ik, maar in de zaal bij de recreatieve competitie ga ik nog even door en als Nulandia nou helemaal vastzit, och dan kunnen ze altijd bellen”, lacht hij.
Zaterdag 1 september. Aanvang receptie 15.00 uur. Om 18.00 uur hanteert hij voor de allerlaatste keer zijn fluitje voor de bekerwedstrijd tussen Nulandia en de Ruwaard.
Foto's:
