Gedachtespinsels

PrietJanPraat

Een kort berichtje op facebook gaf een lawine aan reacties, inclusief heel veel welgemeende adviezen. Spit, zomaar ineens vanuit het niets. Ik ga u er verder niet mee vermoeien over de pijn en het ongemak. Dat hebben we hier, nog niet zo lang geleden, al eens besproken.

De adviezen zijn eerlijk en oprecht. Bewegen. Meneertje koekepeertje… dat is het voornaamste advies. Mooi gesproken. Maar weet je, je hebt het gore lef niet eens om ook maar iets te bewegen van je lijf en ledematen. En het was warm, ook dat nog, binnen 30 graden en buiten gaf hij 36 streepjes aan… en met die temperaturen lig je uitgeteld plat…pff

En dan de nachten, daar wil ik het eens even over hebben. Slapen lukt niet, niet echt tenminste. En wanneer je dan, in de pikdonkere stilte van de nacht, eenmaal in de goede houding denkt te liggen, begint het andere spel. Ik denk dat ik het niet hoef uit te leggen. Mij liefje vertaalde het zo: “Je denkt dan aan alles, de meest gekke dingen en rare voorvallen”. Rare gedachtespinsels komen voorbij die je bijna als waarheid gaat bezien. Kronkels gaan, vaak met een negatieve spiraal compleet leven je voorstellingsvermogen.

Een voorbeeld: Zaterdag, de wedstrijd om de Johan Cruijff Schaal was net op tv geweest. In mijn nachtelijk kronkels zag ik onze voetbalhelden als modepopjes op het veld rondhuppelen. Hun haren in het allermooiste model, de vele tattoos over gans het lichaam… Met daarbij de verongelijkte blikken (bekijk de beelden van Neymar maar eens) wanneer ze iets of wat worden geraakt. Het missen van een strafschop, eigenlijk toch onvoorstelbaar, niet dan. In mijn nachtelijk gedachtekronkel bedenk ik hoe ik als trainer de ‘heren’ zou toespreken.

Ik leef me helemaal in, ik zie me kwaad worden bulderen en met de vuist op tafel slaan.. “Hallo, waar of wel niet mee bezig zijn”, hoor ik mezelf schreeuwen. Of ze niet beter op een strafschop kunnen gaan oefenen dan uren doorbrengen in de kappersstoel bij de barbier.

De tour is nog maar net voorbij en ik vertel ze dat ze maar eens een voorbeeld moeten nemen aan Tom Dumoulin of de Belg Gilbert die na een val in het ravijn, even later gewoon doorfietst met een gebroken knieschijf… Die sporten op karakter… Watjes, dat jullie zijn.

Gedachtespinsels… Midden in de pikdonkere nacht en ik meen het ook nog allemaal. In mijn heftige ‘toespraak’ beweeg ik enigszins met mijn lijf en de scheut pijn die daarop volgt, brengt me weer in de realiteit van de nacht. O ja, spit.

Al twee nachten heb ik bijna geen oog dicht gedaan. Wel best veel meegemaakt. Maar toch. Spit.. als het effe kan, liever niet.