PrietJanPraat
Wat moet ik hiermee. Is het wel een onderwerp voor een column waar ik mijn gedachte over wil laten gaan. Vaak zit in een column een soort van glimlachende ondertoon opgesloten. Maar hoe ik het ook probeer, hoe ik ook mijn best doe… Ik krijg met geen mogelijkheid die glimlach op papier. De boosheid overheerst, en niet zo’n beetje ook.
Laat in de avond van vrijdag jl. kijk ik naar de beelden van het journaal. Nederland stelt Rusland aansprakelijk voor de dood van 298 onschuldige burgers. Tot zover, prima. Familieleden komen aan het woord. Ook Poetin horen we, zijn vooral stotterende woorden bezorgen me kippenvel. Vol ongeloof hoor je hem aan. Zo een belangrijk iemand, die zo leugenachtig tekeer gaat om zijn eigen hachje te redden. Beste Poetin, zou je ook zo stotteren en zo liegen wanneer er ook maar één familielid van jou erbij betrokken was geweest. De wereld zou te klein zijn ben ik bang. Schaam je diep.
Weet je Vladimir. In Rosmalen zijn de complete gezinnen van twee overburen vermoord. Het complete gezin van zes personen uit Neerkant in de Peel, vermoord… In totaal 298 mensen, vermoord. Moet ik nog even doorgaan… We kennen allemaal de lange lijst.. Als een flitsende film komen de beelden van die dagen weer voorbij. De eerste tv beelden, de bloemenzee, de aankomst in Eindhoven, de lange stoet auto’s, de foto’s… Het wrange vervolg van alles. De woorden van jou, meneer Poetin, maken me bang.
Het is inmiddels middernacht. Het samenvattende journaal gaat maar door. Onze minister-president Mark Rutte eist van Rusland dat het zijn verantwoordelijkheid neemt en volledig meewerkt aan waarheidsvinding en gerechtigheid voor de slachtoffers en hun nabestaanden. We zijn inmiddels vier lange jaren verder, en hoe vaak heb ik dit soort woorden al gehoord. Het maakt me wat moedeloos.
Als ik heel eerlijk ben, maken de woorden van een aantal nabestaanden meer indruk. Mevrouw Fredriksz: “Ik heb niet veel boosheid gehad. Maar steeds wanneer Rusland (lees Poetin) met een leugen komt, denk ik. Hou alsjeblief je mond leugenaar, daar word ik echt woest om. Hans de Borst, ook een nabestaande: “Sommige mensen zeggen, het is vier jaar geleden. Laat het dan rusten. Nee juist niet, zeg ik dan. Laat de wereld maar horen dat er ergens iemand rondloopt die mijn kind heeft vermoord”.
Ik kan de slaap niet te pakken krijgen. Steeds maar weer zie ik de beelden op mijn netvlies. Poetin wordt een steeds grimmiger uitziend persoon. Poetin, een van de wereldleiders, bedenk ik me. Mensen die zonder enige schroom gezinnen vermoorden en het dan ook nog, zei het stotterend, durven te ontkennen. Vladimir, schaam je diep.