IN DE BIECHTSTOEL
GEFFEN –Ze wonen samen inmiddels ruim twee jaar op toch wel op een van de mooiste plekjes van Geffen, op het hoekje bij het herdenkingsmonument. Samen met haar partner, vriend en maatje Adriaan van Zandvoort, deelt ze nu ruim 30 jaar lief en leed. Marijke Nieuwenhuis (67) of, zoals de meeste Geffenaren haar kennen: Marijke, van Adriaan. Ze is geboren in Borne en de 4e nakomeling uit een gezin van negen kinderen. “Mijn moeder, Maria Józsa Janeczky, is een Hongaarse vluchtelinge. Als 11- jarig meisje is ze toen in het jaar 1926 alleen gevlucht naar Nederland. In Borne is ze toen enorm goed opgevangen en geholpen. Dat verhaal heb ik misschien wel duizend keer gehoord”, zegt Marijke met enige emotie. Vanuit die herinnering is daar misschien ook wel haar bijzonder sociale betrokkenheid in alles wat ze doet en onderneemt.
Door Jan van Ravenstein
Geloof je?
Ik geloof, zeker wel ja. Er zijn best van die momenten dat ik intens een gebedje doe. Of een kaarsje aansteek voor mijn moeder en dierbaren. De kerk als instituut daar heb ik iets minder mee. Ik kom er eigenlijk alleen maar wanneer het ‘moet’. Een bruiloft of een begrafenis. Het is nu eenmaal niet anders. Geloof me, ik geloof toch wel. Op mijn manier.
Wat is een goede eigenschap van je?
Positiviteit. Geloven in het goede van de mens en elkaar helpen. Dat laatste heb ik toch wel duidelijk van ‘thuis’ meegekregen. En dan met name van mijn moeder. Dat gevoel om er voor elkaar te zijn zit als het ware in je genen opgeborgen. Dat fijne dankbare gevoel vergeet je nooit. Vroeger, als jong meisje, ging ik helpen in gezinnen die het moeilijk hadden. En natuurlijk weet ik ook heus wel dat het niet altijd even leuk was op die leeftijd. Maar naarmate je ouder werd omsloot de voelbare en gemeende dankbaarheid je als een warm deken. Ja, hele fijne herinneringen heb ik daaraan
Wat is je grootste zonde?
Lekker eten en lijnen. Ik worstel nog steeds met de vraag wat de juiste volgorde is… Eten en dan lijnen of omgekeerd. Of het een zonde is. Ik vraag het me af. Want, samen heerlijk relaxt en als het even kan romantisch uit gaan eten. Is er iets heerlijkers, nee toch. Het is alleen zo jammer dat je dan ook meteen afgestraft wordt.
Wat is je grootste wens?
Op dit moment heb ik een wens waar ik druk mee ben. Wij wonen in het nieuwe centrumplan. Ik heb een rondgang gemaakt naar alle 50 bewoners en belanghebbenden van het centrum met de vraag of ze mede invulling willen geven aan mijn wens om een passend kunstwerk te creëren. Iedereen was best enthousiast en het idee begint vorm te krijgen. Leuk toch. Iedereen mag zijn of haar idee, hoe het kunstwerk zal moeten gaan worden, indienen. Er zijn inmiddels al hele leuke ontwerpen binnen. Echt verrassend. “O ja… We zoeken nog sponsoren, aanmelden mag bij mij”, lacht Marijke
Waar kun je heimelijk van genieten?
Eigenlijk van best veel. Er is zoveel moois. Maar het allermooiste is toch wel het omgaan met de medemens. Vanuit mijn werk ben ik vijftig jaar omgegaan met mensen. En daar pluk ik nu toch wel de vruchten van. Ik geniet daar met volle teugen van. Samen met anderen heb ik de ‘Ontmoeting en het Eetpunt’ opgezet, een ontmoetingsplekje voor onze oudere medemens. Het is een enorm succes die duidelijk voorziet in een behoefte. Is dat niet genieten wanneer je die dankbaarheid ervaart. Maar ook de vogelvereniging, de heemkunde, de Effe Noar Geffe tentoonstelling.. Het is allemaal zo mooi.
Wat stuit je het meest tegen de borst?
Oneerlijkheid, onrechtvaardigheid. Vooral het ‘kwaad spreken’ van en over elkaar. Zonder te weten waar de waarheid nu precies ligt. Heel eng vind ik dat. Weet je, verbeter de wereld, en begin bij jezelf.
Van wie kun je nog wat leren?
Het leven is een grote leerschool. Je moet het alleen (willen) zien. Er gaat geen dag voorbij of ik leer wel weer wat.
Wie of wat is je grote voorbeeld?
Ja, dat is toch wel de gemakkelijkste vraag. Mijn moeder dus. Het vluchtelingen probleem is aan de orde van de dag. En wanneer ik dat dan weer lees of hoor krijg ik vaak de kriebels en gaan mijn gedachten terug naar de verhalen die ik zo vaak heb gehoord van mijn moeder. Zij was ook een vluchteling, bedenk ik me dan. Elf jaar nog maar, kun je het je indenken, elf jaar oud. Haar vader was omgekomen in de Russische opstand en haar moeder stond er alleen voor. Ze is toen in Boedapest (Hongarije) alleen op de trein gestapt, richting Nederland. Borne, in Overijssel, was haar eindpunt. Elf jaar, een kind nog maar. Vooral haar verhalen van ‘het warme deken’ wat ze kreeg van een gezin in Borne zal me voor eeuwig en altijd bijblijven. ‘Ons Moeder’, wat was dat een dapper iemand, een mens om trots op te zijn.
Met wie zou je een Weesgegroetje willen bidden?
Ook zo’n vraag waar ik geen seconde over hoef na te denken. Natuurlijk met mijn overleden familieleden. Maar in het speciaal toch wel met mijn hartsvriendin Jacqueline van Oss uit Lithoyen. Kanker, die vreselijke ziekte heeft ook zij niet kunnen overwinnen. Ze heeft maar net iets meer dan zestig jaar oud mogen worden. Zo oneerlijk, je zou er bijna van gaan vloeken… We zijn vanuit ons werk hartsvriendinnen geworden. Tot het allerlaatste moment zijn we samen geweest, lief en vooral leed gedeeld… Ohh, als dat toch heel even zou kunnen, samen met haar nog een Weesgegroetje… Ik zou er alles voor over hebben. Ik mis haar zo intens.
Heb je verder nog iets op te biechten?
Nee, niet echt. O jawel, een goede raad: “Wees lief voor elkaar, toon respect en laat iedereen in zijn of haar eigen waarde”.
Foto's:
