Vorige keer had ik het al aangekondigd, nu is het een feit. Er loopt een extra viervoeter rond in huis. Toen we Ollie mochten halen, zat er een timide, klein bolletje onder de tafel, die met zijn kraaloogjes veilig verstopt achter de stoelpoot, alles gadesloeg wat voorbij kwam huppelen en een poging deed tot aaien.
Inmiddels zijn we ruim een week verder en heeft onze viervoeter ongeveer alles gesloopt wat er gesloopt kon worden.
Op de leren bank staan inmiddels flinke krassen van zijn nagels, in het strakke gazon, waar vriendlief altijd erg trots op is zit een gat en overal in huis is al wel een keer geplast. De teenslippers van mijn dochter hebben er vanmorgen aan moeten geloven en liggen inmiddels in de container en onze kater Jip durft al een week bijna geen poot meer in huis te zetten.
En waar mijn tijd al spaarzaam was, is het nu helemaal gedaan met de rust. Ik loop er de hele dag achter aan. Ollie niet doen! Foei! Shit, weer geplast. Ollie kom eens hier. Màààm, Ollie heeft op het kleed gepoept en heeft het kattenvoer opgegeten. Of…Pas op voor Ollie, laat die hond een keer met rust. Stil nou even, hij slaapt. Kijk eens wat Ollie doet, dat mag niet, ruim je schoenen op anders pakt Ollie ze, etc.
Het is een echte handenbinder dus.
Ik was een gewaarschuwd mens. Maar het cliché is waar. Ook al baal ik van mijn dure sneakers, waar amper nog iets van over is, en baalt vriendlief van zijn gazon…. Hij is niet meer weg te denken. Onze Ollie hoort vanaf nu in ons gezin, en waar we het nog niet druk genoeg hadden met vier kinderen en twee fulltime banen, kon dit er nog wel bij.
Wij zijn gelukkig in huisje ‘Weltevree’…. Ook al wordt alles gesloopt en blijft er weinig over van onze tuin. Toch maar snel aan de puppycursus gaan beginnen, denk ik.
Flore
Foto's:
