Mijn jongste dochter is een echte dierenvriend. Zo een die zelfs een lieveheersbeestje nog redt van de ondergang en een heus mierenhuis bouwt van takjes buxus als ze vindt dat de mieren niet mooi genoeg wonen. Eentje die bij iedere hond die ze onderweg tegenkomt, haar fietsje aan de kant gooit en op haar knietjes naast het hondje knielt om alleen maar ‘aaaah’ en ‘schattig’ uit te brengen.
Ik denk dat het zeuren al begon toen ze vier jaar was. Eerst gewoon direct tegen mij, maar toen ze besefte dat het antwoord steevast ‘Nee, schat, echt niet’ was, besloot ze het anders aan te pakken.
Via lange brieven aan Sinterklaas bijvoorbeeld, waarin ze vooral niet naliet om erbij te vertellen dat haar moeder haar echt niet begreep. En later, toen het ‘sint-geloof’ voorbij was, enkel nog door een hond te vragen voor haar verjaardag. Het liefst aan de hele familie tegelijk.
Nu ik sinds een jaar bij vriendlief woon en we samen structuur hebben weten te brengen (soort van dan) tussen gezin, werk en de vier kids, vonden we het tijd om de grote wens maar eens in vervulling te laten gaan. En over drie weken is het al zover… dan krijgen we er een gezinslid bij in de vorm van een pup.
U kent ze vast wel, die kleine bolletjes pluis die de eerste week nog overal in huis pissen, een week later uw sloffen kapot gebeten hebben om weer een week later aan het bankstel te beginnen. Die soort.
Leuk toch?
Onze kinderen tellen de dagen en uren af, vooral mijn jongste dochter. Zij droomt sindsdien van de kleine viervoeter en alles wat erbij komt kijken omdat haar allergrootste wens eindelijk in vervulling gaat.
Een burgerlijk gezin dus. Want binnenkort is het bij ons nu eenmaal een compleet huisje, boompje en …
Precies! En we vinden het fantastisch.
Flore
Foto's:
