Nou, we konden opgelucht ademhalen hoor. In januari hadden we allemaal corona gehad en zelfs de carnaval waren we ongeschonden doorgekomen. We klopten onszelf al op de schouder van geluk. Dat moet je natuurlijk nooit doen.
De oudste werd ziek. Buikpijn, hoofdpijn, koorts. Kan gebeuren. Wellicht een beetje oververmoeid. Na een paar dagen kon ze weer naar school. Echter, twee weken later klaagde ze ’s morgens weer over buikpijn. Nou, niet zo mopperen, gewoon naar school. Ze was net ziek geweest, dus het was vast aanstellerij. ’s Middags haalde ik haar op school op met 39 graden koorts. Oeps.
De dag erna kwam ook de middelste met een behoorlijk heet hoofd uit school. En daar lagen ze weer op de bank. Na vier dagen vond ik het wel weer genoeg. Ze waren niet meer ziek genoeg om op de bank te hangen, en beter genoeg om elkaar weer in de haren te vliegen. Dus: naar school!
Om 12.00 uur kwam er al een telefoontje. Of ik de middelste op kon halen. Ze was nog niks waard. Oké, kan gebeuren. Ik was iets te positief geweest. Na twee dagen thuis kon ze volgens mij wel weer gaan. Ze had tenslotte op de trampoline gesprongen en had gespeeld met haar zussen. Weer werd ik gebeld of ik haar op kon halen. Ergens dacht ik: wat een onzin. Tot ik haar op school zag met een spierwit hoofd en ze thuis meteen in slaap viel. Oeps.
De jongste fietste overal doorheen. Zelfs toen Die van Men en ik geveld werden door een nachtje koorts. Toegegeven ze had vanochtend wel wat buikpijn, maar ze verzette zich niet heel erg toen ze hoorde dat ze gewoon naar school moest (dan zal het wel meevallen, dachten wij). Om 12.00 uur ging de telefoon weer. Ik kon een ziek, koortsig kind met buikpijn en hoofdpijn op komen halen, dat even later op mijn schoot in slaap viel. Oeps.
Deze dochter laat ik maar goed uitzieken. Werk verschuift weer naar de avond, agenda’s worden getrokken om te kijken wie wanneer thuis kan zijn. Waar kennen we dat toch van?
Groetjes Sophie Fleur Verbiesen
Foto's:
