Vertederend mag je ze soms noemen, de spontane uitspraken van kinderen. De ene moeder schrijft ze op wanneer ze weer eens voorbijkomen en bij de andere blijft het bij de plannen daarvan. Wij behoren duidelijk tot de laatste categorie. Ze leven bij ons in herinnering. Eigenlijk heel jammer, want heel vaak zijn die goudeerlijke reacties vanuit dat kinderlijke belevingswereldje heel erg leuk.
Het was warm, heel warm, de laatste dagen van juni. Ook op onze woensdag oppasdag was de zon in combinatie met zijn verzengende hitte niet weg te slaan uit ons achtertuintje. Zo’n beetje op zuidwesten ligt ‘ie. Heerlijk in het voor- en najaar en zeker met wat zomers weer. Maar tegen deze hitte van de afgelopen weken is niks bestand. Gelukkig hebben we net achter onze tuin (op gemeentegrond) een hele grote boom staan: de Japanse Walnut, in het Latijns Juglans Ailantifolia genaamd, die ons best wel schaduw brengt in die lange warme dagen.
En natuurlijk zijn opa en oma (al in een vroeg stadium) op pad geweest voor een verkoelend zwembadje… Er was nog volop keuze, wat je een dag later na de aankondiging van de hittegolf niet meer kon zeggen. Geen groot bad, met opstaande wanden, trapje, filters en weet ik wat allemaal nog meer. Gewoon, een bescheiden badje waar de dames op de oppasdag lekker in konden badderen. Met een diameter van anderhalve meter en een hoogte van dertig centimeter was het best een behoorlijk dingetje, zeker voor dat geld.
Drie euro stond er op de kassabon. Was dat een foutje of kost dat echt maar zo weinig? “Doar kan ik me ginne bult on valle”, hoorde ik mezelf zeggen met het afrekenen. De kassadame keek me aan met een blik van: “De zon speelt deze meneer nu al parten”.
Wat hebben ze een waterplezier gehad. Eigenlijk met niks…. Zeker wanneer je die grote uit de kluiten gewassen opblaasbare gevaartes ziet staan pronken, is ons badje een klein pierebadje. Maar de gele badeendjes, de lege plastic colaflessen met de yoghurtemmertjes geven plezier voor tien. Opa zit met zijn voeten in het badje en spettert de dames kletsnat.
En ineens krijgt Luus de kijk op opa’s voet en dan met name zijn grote teen.. Opa heeft last van onychomycose (kalk). Bij opa’s in het algemeen, schrijft Wikipedia, komt dat heel vaak voor. Voor Luus is het iets geheel nieuws… “Opa”, zegt ze terwijl ze mijn voet onderzoekt. “Opa, wat heb jij mooie nagellak op je teen”. Fien keek me met grote vragende ogen aan…
Nagellak…. Alweer zo eentje om op te schrijven. Toch maar even doen, neem ik me voor.
Foto's:
