Verhuizen…. Onze derde, en hopelijk laatste verhuizing stond vorige week voor de deur. Van Oss naar ons definitieve plekje in Heesch. Verhuizen. Ik kan u uit ervaring aanraden om het niet te doen, of het moet heel erg noodzakelijk zijn. En dan nog moet u er maar eens goed over nadenken, maar dat terzijde. Wanneer u dit leest zijn we inmiddels gesetteld in Heesch.
Onze verhuizing zal in onze gedachten voortleven in combinatie met die inktzwarte dag van die bewuste week. Het is donderdag 20 september 2018.
Donderdagochtend. Ik ben ik al op ons nieuwe woonadres in Heesch wanneer ik al vroeg in de ochtend een bang en alarmerend telefoontje van mijn eega krijg: “Jan. Alle hulpverleners komen hier langs met angstaanjagende sirenes op. Er is vast iets heel ergs aan de hand. Het klinkt zo eng”, hoor ik haar met bange stem zeggen. Wij woonden op dat moment nog in Oss op nog geen halve kilometer loopafstand van station West. Ook in Heesch waren de sirenes te horen.
Niet veel later komt, via diverse kanalen, de bevestiging. Het onvoorstelbare is waar. De berichten op Social Media blijven maar binnen stromen. Je kan en wil het niet geloven… Dit mag niet waar zijn. De keiharde realiteit leert je dat het onomkeerbaar is. Geheel Nederland, niemand uitgezonderd, is in diepe rouw.
Er is al zoveel over geschreven en gesproken… Wat kan en moet ik hier nog aan toevoegen. Hoe moet dat nou. Die vraag blijft maar door mijn kop malen. Hoe moet dat nou met de getroffen gezinnen, met de leidster, hun familieleden, de vele vrienden, de machinist? Er komen zoveel vragen op je af, je kan het met de beste wil van de wereld niet van je afzetten. Hoe moet het die ouders dan wel niet vergaan als wij het al niet kunnen begrijpen.
Elke ochtend, in duizenden gezinnen, is het een soort van ritueel. Je kind gaat naar school. Ook op deze dramatische donderdagochtend. Thuis, en ook op school zijn er de kusjes en de knuffels. Even ‘houden van’. Het is zo vanzelfsprekend allemaal, we kennen het allemaal. Niemand kon echter beseffen dat het voor de slachtoffers de laatste kus, de laatste knuffel zou zijn.
De bloemenzee met alle knuffelbeesten bij de bewuste overweg groeit per dag. Ik kijk toe en de rillingen gaan over mijn rug. Een jongetje brengt een tekening. Huilende mensen leggen zwijgend hun bloem of knuffel. Het is te triest voor woorden.
Burgemeester Wobine Buijs van Oss sprak bijzonder warme ‘moederlijke’ woorden tijdens de raadsvergadering. Ze sloot de vergadering af met de wijze woorden “Ik snap het als u nu huis gaat om bij u kinderen te zijn voor een knuffel en een kus”.
Even vasthouden, even laten voelen dat je er bent.
Foto's:
