GEFFEN – Wie kent ze niet. Wilma ‘van de Gouden Leeuw’. Na 16 jaar met verve als kasteleinsvrouw te hebben mogen fungeren beheert ze inmiddels bijna 10 jaar met hetzelfde fanatisme, haar kadoshop. Iedereen in Geffen en ver daarbuiten kent Wilma. Vriendelijkheid ten top en geen uitdaging gaat haar te ver. In haar winkel is ze in haar element. Het sociale contact met de klant staat bij haar hoog in het vaandel. Een ieder die ook maar een keertje de kadoshop heeft bezocht zal dat van harte beamen. “Elke morgen ga ik met plezier naar mijn ‘winkeltje’. En ik hoop dat nog tot heel veel jaren te mogen doen”, zegt Wilma (57) vanuit haar hart.
Door Jan van Ravenstein
Geloof je?
Ja natuurlijk. Wel anders dan Wim, mijn man. Die gaat elke zondag trouw naar de kerk. Die bidt voor ons allemaal, zeg ik wel eens. Ik ‘kerk’ als het moet. Rouw en trouw, noemen ze dat toch. Bij mij speelt ook wel de teleurstelling mee. Zeker wanneer er kinderen overlijden of mensen die dood gaan door die enge ziekte. Ik kan daar nog steeds niet aan wennen, en zeker niet wanneer ze ook nog eens durven te zeggen dat er iemand is die daarover beslist. Het spijt me, maar dat allemaal brengt bij mij grote twijfel.
Wat is een goede eigenschap van jou?
Ik ben eerlijk en sta wel klaar voor de medemens, als je dat van jezelf mag zeggen. Ook hoor ik wel eens zeggen: “Bij jou kan alles”. Zou dat dan mijn goede eigenschap zijn. Het kon wel eens kloppen. Bij ons kan veel, tot bijna het onmogelijke toe. Wonderen duren wel iets langer, zeg ik wel eens lachend.
Wat is je grootste zonde?
Daar ben ik snel klaar mee. Ik kan mijn bed niet uit in de ochtend. In de avond ben ik de laatste die de trap opgaat. Maar wakker worden, echt erg is dat. Mijn wekker maakt met ‘snoezen’ overuren. Er is hier in huis al van alles geprobeerd om mij op tijd het bed uit te krijgen. Helaas. Onze Perry pakte het hardhandig aan toen hij als laatste de taak had om mij te wekken. Hij zei: “Mam, ik roep je één keer, en wanneer je dan blijft liggen, nou dan blijf je toch lekker liggen”. Wat denk je, verslapen dus.
Wat koester je het meest?
Is dat niet bij iedereen hetzelfde. Je gezin. Je kinderen, daar doe je toch alles voor. Hoe blij waren we niet toen Perry en Janick zich aankondigden, een tweeling nog wel. Ik koester het leven, dat zo mooi is. Soms maakt het me ook wel bang. Door alle drukte vergeet je dat wel eens. Soms kan ik één moment je leven compleet op zijn kop zetten, alles veranderen. We zijn al een paar keer langs het ‘randje’ gegaan. Ook in onze familie. Vandaar dat ik het geluk zo omarm, zo liefheb. Koester die mooie dingen. “O jee.. nu word ik nog heel serieus en emotioneel. Maar ik meen het wel. uit de grond van mijn hart”.
Waar kun je heimelijk van genieten?
Van heel veel. Maar wanneer ik er goed over nadenk toch wel van mijn werk. Dat had ik al in de Gouden Leeuw en nu ook weer. Het contact met de klant, echt top is dat. Ik geniet van de drukte in de winkel. Ze zeggen wel eens dat het allemaal zo lang duurt in de winkel. “Trek er maar een half uurtje voor uit als je naar ‘Wilma’ gaat, zei laatst een vaste klant”. Dat komt omdat ik altijd veel te veel klets in de winkel, ik blijf maar ratelen, ik weet het. Weet je, noem het maar sociaal contact dan klinkt het wat vriendelijker, toch?
Wat stuit je het meest tegen de borst?
Oneerlijkheid. En dat zeg ik echt niet omdat dit het meest voor handliggende antwoord is. Oneerlijkheid maakt me echt boos. Het is niet altijd even leuk, maar wanneer je iets te zeggen hebt, zeg het dat recht in iemands gezicht en niet achter zijn of haar rug om. Punt uit.
Van wie kun je nog wat leren?
Elke dag leer je. Als je het maar wil horen. Vanuit mijn jarenlange horeca ervaring heb ik heel veel geleerd. We hebben in die 16 horecajaren van alles meegemaakt. Hele leuke ervaringen maar zeker ook mindere. En van beide ervaringen blijf je leren, steeds maar weer. De kunst is om het negatieve om te zetten in het positieve, vertelde mij eens iemand. En wanneer je daar op gaat letten, klopt dat als een bus, als je het maar wil zien.
Wie is je grote voorbeeld?
Ons pap en ons mam. Hele harde werkers, en echte voorbeeldouders. Alles, maar dan ook alles stond in het teken van mijn zus Arina en mij. Ze cijferden zichzelf als het ware helemaal weg. Op mijn 18e kwam ons pap met het voorstel dat ik de Geer kantine zou gaan exploiteren. Zes jaar later namen Wim en ik hun horeca bedrijf over. Uiteraard met de onmisbare steun van die twee kanjers. En nog steeds staan ze in raad en daad ons in alles bij. Onze Perry en Janick maken hun ‘opa en oma’ leven compleet.
Met wie zou je nog een Weesgegroetje willen bidden
Oei, dat zijn er best veel wanneer ik daar serieus over nadenk. Het maakt me ook stil. Wilma van Schijndel bijvoorbeeld en natuurlijk onze onvergetelijk neefje Rene, Jan van den Braak onze rots in de branding en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar een Weesgegroetje bidden met oma Toy’ke Romme, jawel dat zou ik helemaal het einde vinden. En weet je, wanneer dat zou lukken dan heb ik automatisch alle nieuws vanuit de hemel te pakken. Want oma Toy was van alles wat hier op aarde gebeurde op de hoogte, en dat zal in de hemel niet anders zijn. Dat weet ik zeker.
Heb je verder nog iets op te biechten?
Nee. Ik moest toch eerlijk zijn, ik heb dus alles verteld. Ik hoop, eigenlijk is het meer een wens, dat we gezond mogen blijven. Een geijkt antwoord, ik weet het. Maar een ongeluk of een foute gebeurtenis zit in een heel klein hoekje. En dat kan dan ineens heel bepalend zijn voor het leven van jou, je gezin en iedereen die je lief mag hebben, snap je?
Foto's:
