PrietJanPraat
We komen juist van de speeltuin, de Elckerlyc in Oss. Een waar speelparadijs, midden in een grote woonwijk. Een werkelijk keurige verzorging, je ziet geen papiertje liggen, en een vriendelijke uitstraling. Met enige trots wist de beheerder te vertellen dat de teller van het aantal bezoekers op die dag bijna op negenhonderd stond.
Onze mannen hadden genoten. Met rode wangen zitten ze aan het welverdiende ijsje. Opa, dat piratenschip is mooi opa… Ga je nog even mee naar die huisjes met die trapjes.. Opa.. En ga jij ook even met ons op de kabelbaan opa. Please… die gaat hard hoor. Ze willen nog zo graag een rondje maken, maar de tijd voor naar huis gaan dringt, horen we oma zeggen.
Eenmaal in de auto komen ze langzaam tot rust.. Alhoewel. Rust is wel een heel groot woord. Ik hoor dat het gesprek tussen de jongens een andere wending krijgt wanneer ze buiten de grote poster met de tekst; “Vier mei, is het twee minuten stil”, zien. “Dat is straks opa”, hoor ik Gijs op de achterbank roepen. “Dan moet je stil zijn voor de oorlog, en morgen worden we bevrijd”, zegt hij.
Luuk vult het verhaal van zijn broertje aan: “Opa, in Syriër duurt de oorlog al zeven jaar nu. En onze oorlog duurde maar vijf jaar. Dat is lang opa, zeven jaar. Wij doen straks ook even niks zeggen als dat op tv komt. Dat moet… En ze babbelen maar door over de oorlog en het bevrijdingsfeest van de dag erna dat toch wel erg lonkt, omdat papa en mama daar leuke plannen voor hebben.
Luuk heeft het van het jeugdjournaal. Het stemt je wel tot nadenken. Bijna 75 jaar terug was de bevrijding. Wanneer je nu onze jongens daar over hoort praten, dan maakt dat je stil. Luuk is nog maar negen, en Gijs zelfs 7 jaar. In een flits denk je aan die ordeverstoorders die willen gaan schreeuwen tijdens het stil zijn. Hoe bedenk je het. Wat voor losers zijn dat, flits door me heen. Dat ze maar een voorbeeld nemen aan onze jongens, de stakkers.
We kijken elkaar aan. Het gaat maar door op de achterbank. Ook wij gaan stil zijn… Straks.. Zeker weten. Later op de avond kijken we naar de beelden op tv. Onze twee minuten van stilte worden er veel meer.
Moet je iets zeggen wanneer je dit ziet, nee toch. In gedachten zien we onze ‘trots’ zitten op de bank. “Twee minuten opa en oma, dan moet je stil zijn voor de oorlog, en morgen worden we bevrijd”, hoor ik ze nog en keer zeggen.
Foto's:
