Soms vraag ik me werkelijk af wat ik mezelf op de hals haal elke keer. Toegegeven: in het begin lijkt het allemaal leuk, maar als het eenmaal zo ver is, is het weer stress en buikpijn en de behoefte te verdwijnen. En daar ben ik nou net heel slecht in.
Ja, ik ben onuitstaanbaar. Dat weet ik heus wel. En Munne Mins weet dat ook. Dus waarom ik zo nodig mezelf de barricaden op dwing, géén idee. Maar goed, aanstaande zaterdag zit ik er dus. In de Vreeburgpassage. Aan een tafel. Voor de Bruna. Met een stapeltje boeken.
Ja, want dat is natuurlijk wel reuze gaaf. Ik ga een boek uitbrengen. Of nou ja, een bundel met columns. Een roman schrijven is weer andere koek, dat lukt me nog niet zo goed. Dat maakt ook niet uit, want deze bundel bestaat uit korte stukjes. En is dus uitermate geschikt om op de wc te lezen. Een grote boodschap duurt precies één column. En ja, als je wil blijven zitten om méér te lezen, vind ik dat ook prima hoor. Van mij mag je best even je rust pakken.
Alhoewel, ik moet er wel bij zeggen dat het om columns gaat die over het moederschap gaan. Of over zwanger raken. En eh, ja bevallen. En dan niet in roze wolk-vocabulaire , maar gewoon zoals het is hè? Dus met smeer en slijmproppen en zure melkboertjes en vloeien na de bevalling. Alhoewel….dat vloeien impliceert ook iets romantisch, terwijl je om de haverklap het gevoel hebt dat je baarmoeder eruit valt. Of nou ja, misschien kwam dat door het feit dat ik zo nodig een derde kind moest baren. Ik spring nog steeds geen trampoline uit vrije wil, zeg maar.
Het mocht er ook wel eens van komen, want ik had het plan al twee jaar geleden bedacht. Zeker met de snel naderende reprise van de theatershow, moest er dus ineens vaart gemaakt worden. En dat is maar goed ook, want anders was er nog geen bundel gekomen.
Tussen u en mij….wel heel gaaf hoor, om je eigen boek in handen te houden. Dat is zeker een bucketlist-momentje. Het moment dat ik de rekening over moest maken (want ja, in eigen beheer) was daarentegen goed voor een middagje hyperventileren, maar ach, alles went.
Gelukkig heb ik al besloten wat ik zaterdag aantrek. Dat scheelt een boel stress natuurlijk. Toevallig lijk ik er dunner in dan ik ben (of dat hoop ik tenminste….en als het niet zo is, trek ik gewoon hele hoge hakken aan) én het is nieuw, dus vlekken zijn er nog niet opgekomen. En het heeft een printje….dan zie je die angstzweetplekken niet zo goed. Ahum.
Mijn kinderen vinden het maar stom. Gaat mama daar aan een tafeltje zitten. Wie doet dat nou? Wel waren ze enorm geïnteresseerd in de foto’s die ik heb geselecteerd voor het boek. Daar zijn ze dan trots op hè, op foto’s waaruit blijkt wat voor enorme boeven het zijn.
In de tijd dat u dit leest en ik daar zit, zal ik nog zeker af en toe flink berouwen dat ik “ja natuurlijk!” riep tegen Philip van de Bruna. Natuurlijk ga ik daar zitten! Wat een eer! Wat gaaf! Dus, weet u, als u nu toch toevallig rond een uur of drie ’s middags boodschappen gaat doen en u ziet een eenzaam, klein Vennetje aan een tafel zitten, kom dan even buurten.
Omdat ik dan hyper ben van de zenuwen, zal ik vast allerlei ongepaste praat eruit gaan gooien en dingen gaan vertellen die geen levend mens echt van me wil weten, waaronder het feit dat ik een enorme scheet moet laten, maar het niet durf en daardoor buikpijn heb – of iets van dien aard – maar dat mag de pret niet drukken.
En oh ja, het boek is slechts een tientje. Leuk moederdagcadeautje. Het kan maar gezegd zijn, toch?
Groetjes Kleine Ven