Het zal niet dagelijks zijn, maar toch wel een paar keer per week dat je het ziet of meemaakt. Van die onhebbelijkheden, bedoel ik. En wat moet je er mee?
Een voorbeeld. Ik zie, terwijl ik op weg ben naar een afspraak, een grote fors gebouwde man zijn viervoeter uitlaten. Prima, niks mis mee. Ze stoppen en de hond doet zijn behoefte, op de rand het trottoir. Hij, die fors gebouwde man die in mijn ogen steeds groter en forser werd, stond erbij en keek er naar. Terwijl de damp zich omhoog cirkelde gingen ze verder, zonder om te kijken. Wat moet je dan, moet je er iets van zeggen in de trant van: “Hallo meneer, moet dat zo”. In mijn beleving doemde de krantenkop al voor me op: “Man neergeslagen na opmerking over poep”. Ik liep zwijgend door. Was ik nu een schijtertje… Had ik toch, misschien..
Heel iets anders. Koopavond. Na het winkelen zijn we op weg naar de parkeergarage. Bij de ingang staat een rommeltje aan her en der geparkeerde fietsen. Al van afstand zien we dat een stel jongens aan het klooien zijn. Pesten en treiteren. Tot overmaat van ramp krijgt het ‘slachtoffer’ zijn fiets niet van slot. Het zullen de zenuwen zijn. Op het moment dat ik er iets van wil zeggen nemen drie uit de kluiten gewassen vrienden, die op weg zijn naar de binnenstad, het van ons over. “Opzouten jullie”, hoor ik die ene zeggen. Ze druipen af, de helden. Ik laat een zucht van verlichting. Ik zag de krantenkop al voor me… Of had ik toch, misschien..
Voorkruipen in een lange wachtrij. Bijvoorbeeld bij de pinautomaat of bij de kassa in de supermarkt, wie kent het niet. De ‘Efteling’ rij met zijn lange wachttijden is ook zo’n mooi voorbeeld van hoe het soms dus niet moet, herken je het ook? Of, dat iemand net voor jou met een flinke stoot gas, indraait op dat ene parkeerplekje waar jij netjes op stond te wachten.
Maar het gaat in feite meer over het probleem of je er iets van moet zeggen, of je dat juist dus niet moet doen. Iemand bijstaan die op straat zomaar, om niets, in elkaar wordt geslagen. Wie durft het nog? Erg toch, dat zoiets niet meer kan. Zelfs de politie hoor je zeggen: “Niet doen”.
Je leest het bijna dagelijks in de krant, of hoort het op tv. ‘Doeners of Helpers’ worden vaak slachtoffers. Met een “Hallo meneer, moet dat zo”, loop je de kans om met een schedelbasisfractuur in het ziekenhuis te belanden. Nederland op zijn smalst.