PrietJanPraat
Weet je… Je ontkomt er niet aan. Het Sinterklaas feest. Die van ‘ons’ zijn alle vier nog gelovig. Prachtig toch. Het zijn gouden tijden, zelfs voor opa en oma. Wanneer je samen met de ‘gelovigen’ op de bank naar het Sinterklaasjournaal zit te kijken en die rode blosjes van spanning op hun wangen ziet… dan smelt je toch, niet dan?
Ze zitten nog helemaal in het spel, alle vier. Luuk en Gijs zien in hun verbeelding de Sint, zittend op het paard, op de nok van het dak balanceren. Luus kijkt met open mond naar het steeds maar huilende Sielepietje… Mama, mama.. roept ze, of ze het zelf ervaart. Och, een Pieterman met zijn arm vol kadootjes door een roodgloeiende schoorsteen, wat maakt het uit. Het kan allemaal. Kinderen…. Ze denken er niet bij na… Hun fantasie, hun visuele verbeeldingskracht is zo groot en zo mooi…Dat moet je zo laten, dat moet je koesteren.
Bekende koppies onder de zwarte schmink, ze zien het helemaal niet. Het is onbelangrijk dat we er ons druk over maken. Hulpsinterklazen, prima toch. Een Zwarte Piet, een veeg- kleur of roetpiet.. Zwarte Piet is ‘hun’ Zwarte Piet, welteverstaan… Niet meer en niet minder. “En daar hebben ze vanaf te blijven”, toch opa. Een kind maakt het allemaal niet uit… De grote mensenwereld denkt daar (helaas) anders over.
Fien vindt het allemaal leuk. De Sint vindt ze heel erg lief en Zwarte Piet mag ook, op een afstandje dan. Als ze maar niet te dichtbij komen. De schoen moet zelfs buiten de deur op de stoep worden gezet. Geen binnensluipende Zwarte Pieten snachts bij Fien in huis, geen denken aan.
In gedachten ga ik terug naar toen. Heel lang geleden dus, toen ik ook nog ‘gelovig’ was. Hoe oud zal ik zijn geweest, zes- zeven jaar. Sinterklaas de ‘reed’ bij ons. Geen pakjesavond, dat stond toen bij ons niet in het woordenboek. In het holst van de nacht kwam de Sint en Piet bij ons in huis, weet ik nog. Slapen ging moeilijk, komt hij wel, komt hij niet…
In alle vroegte, een uur of vijf, ging ik samen met mijn jongere zus de ouderen wakker maken. “Ga je mee kijken, of hij al is geweest”, vroegen we dan heel zacht.. Ik hoor ze nog morren… Hallo, het is vijf uur. Wisten wij veel dat ze samen met ons mam de kadootjes allemaal hadden klaargezet.
Eenmaal beneden ging er een wereld voor je open. Op tafel, ieder een helft, en op twee stoelen was er een fantastische uitstalling gecreëerd. De Sint was, zo keek het, weer heel erg gul geweest. Terwijl er feitelijk maar één hoofdcadeau was met allemaal tierlantijntjes eromheen.
Het keek alleen zo groots, zo mooi allemaal.. Koesteren moet je dat.