GEFFEN – Gilbert, Bourgondisch ogend en Geffenaar in hart en nieren. Maar met hetzelfde gemak zou je de titel ‘Rottenrijker’ voor zijn naam mogen schrijven. Niet voor niets is hij in 2010 verkozen tot ‘Goeie Rottenrijker. Het waren juist die jaren dat Gilbert van de Meulenreek actief was in zo’n beetje alles wat met Geffen te maken had. Vandaar ook zijn verkiezing tot Geffenaar van het jaar. Nog geen jaar later kreeg hij de burgemeester op bezoek die hem benoemde tot Lid in de Orde van Oranje Nassau, een Koninklijke Onderscheiding. Gilbert (55) en het Rottenrijk was bijna een twee- eenheid. “Carnaval is zo’n beetje ‘mijn kiendje’ zegt hij met een gevoel van terechte trots. Vandaag nam hij voor ons even de tijd om een en ander uit zijn leven ‘op te biechten’.
Door Jan van Ravenstein
Geloof je?
Ja. Maar dan wel op mijn eigen ‘Gilbertse’ manier. Ik loop de deur niet plat bij de pastoor. Hoe raar het misschien ook wel klinkt, maar ik geloof in het voorbestemd zijn. “De klok is ingesteld, zeker weten. Alleen ik ken de tijd van de instelling niet”. Het hiernamaals.. Ik weet het niet. Ik geloof eerder in reïncarnatie. En onze pastoor. Een mooi man, niks mis mee. Ik drink heel graag een speciaal biertje met hem en we prikken samen wel eens een vorkje. Altijd gezellig.
Wat is een goede eigenschap van je?
Dat zijn eigenlijk van die vragen die een andere voor je moet beantwoorden. Wat ik wel weet van mezelf is het feit dat ik ‘ervoor ga’. Als ik iets ga doen en ik krijg de kans, dan ga ik voor goud. Het Beste Buurtplan van toen (2008) is zo’n bewijs. Samen met de kartrekkers en de vele enthousiastelingen Geffen, Nuland en Vinkel werden we winnaar en ontving Stichting Maasdonk Helpt maar liefst 25000 euro. Maar ook het carnaval, de feesttent, het logo, de kleuren, het nieuwe imago.. Jawel, als ik de kans maar krijg.
Wat is je grootste zonde?
Kort en krachtig. Ik bagatelliseer graag. Iets kleiner, onbeduidender voorstellen dan dat het in werkelijkheid is. Zeker wanneer het met je gezondheid te maken heeft kan dat wel eens heel erg link zijn, heb ik gemerkt. Niet meer doen dus.
Wat is je grootste wens?
Heb je even de tijd. Nee grapje hoor. Natuurlijk… Onze gezondheid, samen oud worden en de kinderen, dat gaat voor alles, en verder… We, en dan bedoel ik Rianne, mijn ‘duifje ‘zoals ik ze vaak liefkozend noem, hebben eigenlijk alles wat ons hartje begeert. We wonen net in een nieuw huis en zijn dolgelukkig. Als ik de Staatsloterij zou winnen… Op vakantie natuurlijk. Maar ik zou dan ook een bouwhal kopen voor het carnaval, en een touringcar in de kleuren groen, geel en rood.
Waar kun je heimelijk van genieten?
Heel simpel eigenlijk. Dat de mensen mijn verenigingswerk waarderen. Het bekende schouderklopje. Iedereen die ‘zijn kop een beetje boven het maaiveld uitsteekt’ kent dat volgens mij.
Wat stuit je het meest tegen de borst?
Dat de meeste mensen denken dat ik schatrijk ben. De grootste grap die er is ha ha ha ha. Ze zouden onze bankrekening eens moeten zien. Daar zie je vaak de Rottenrijkse kleuren, rood, geel en soms groen… Maar nogmaals, we zijn heel gelukkig en ik kan je wel zeggen dat we alle geneugten van het leven hebben mogen beleven. Vandaar misschien die gekleurde bankrekening van ons.
Van wie kun je nog wat leren?
Antoon Bierings zei eens tegen me: “Gilbert, let op. Door jou bijna ontembare enthousiasme, keer je ook mensen tegen je”. Gewoon, één zo’n wijsheid, daar leer ik van. Ik ben Antoon nog altijd dankbaar voor zijn wijze uitspraak.
Wie of wat is je grote voorbeeld?
Ons mam. Ja, dat was een fijn mens. Begin oktober alweer 10 jaar geleden dat we afscheid moesten nemen. Potverdrie, wat mis ik haar. Ons mam, die kon zo trots zijn op iemand. Gewoon op hetgeen ze hadden bereikt bijvoorbeeld. En dat liet ze dan ook horen. Soms ben ik ook zo, maar dat lukt me niet altijd. Hoe zei was, dat was uniek. Ze was er altijd, in goede en in slechte tijden. Mam, als je dit leest…Je weet nooit hé… Ik hou van jou.
Met wie zou je een Weesgegroetje willen bidden?
Wat denk je. Zie de vorige vraag. Samen een bakkie doen met ons mam. Vertellen dat ik zo trots ben op Rianne bijvoorbeeld. Door een chronische tennisarm heeft ze haar carrière helemaal om moeten gooien. De ‘zorg’ wat ze zo graag deed ging niet meer. Door re-integratie is ze nu dokters assistente. Echt een doorzettertje. Ik ben zo trots daarop. Onze Mathijs, onze Ruben. De ene is een echte carrièretijger en de ander geeft zich helemaal over aan de muziek. Zijn eerste singel stond al in in de top dertig van hardcore top 100. Dat allemaal, vertellen aan ons mam. Och en dat Weesgegroetje, geloof me, dat komt dan vanzelf als ik ons mam een beetje ken
Heb je verder nog iets op te biechten?
Nee, niet echt. Alles wat ik doe, doe ik met het grootste plezier. Daarom snap ik ook helemaal niks van de opmerking die laatst iemand maakte naar mij toe. “Gilbert, waarom ben je aan de Koppellinck begonnen. Je bent toch al Geffenaar en hebt toch al een lintje?” Snap je wat ik bedoel. Dat, zal nooit mijn drive zijn. Wat je doet, doe je toch vanuit je hart. Niet voor een lintje of wat dan ook. Kom op nou…
Foto's:
