PrietJanPraat
Een hele poos terug kreeg ik de tip: “Een dagje Irrland. Die boerderij-belevenisoase van dat park zou voor de kleinkinderen een onvergetelijk dagje uit moeten zijn”, zei die kennis. Van steeds meer mensen, met wie ik dat deelde, kreeg ik de bevestiging. “Het kost bijna niks en er is zoveel te doen, echt een stukje top entertainment”, was de mening van iedereen. Er werd een planning gemaakt.
De agenda’s van het hedendaagse gezin staan boordevol afspraken. Verjaardagsfeestjes, werk, uitjes, voetbal, training en wat al niet meer. Vandaar dat het Irrland bezoekdagje vrij laat in de agenda kwam te staan. “Het is wel een ‘mooi weer’ park, kregen we al snel te horen. Inmiddels was de bekende R al in de maand, wat nu? Een alternatief werd gezocht en, gevonden. Irrland werd opgeschoven naar zomer 2018 en een binnenspeeltuin kwam in beeld.
In alle vroegte waren we, op een zaterdagochtend, met zijn allen aanwezig in een heel mooi binnenspeelparadijs. Luus en Fien zaten binnen de kortste keren in de ballenbak. “Eerst maar eens koffie, ik ben er echt aan toe”, hoorde ik een mama zeggen. Gijs en Luuk gingen voor het echte werk. Alle speelapparatuur, en er stonden wat bouwwerken zeg, werden aan een voorlopige inspectie onderworpen. Een ding was zeker, de torenhoge glijbaan moest worden beklommen, hoe dan ook.
Luus was, zo klein ze nog maar was, de peuterhoek al aan het verkennen. Anderhalf jaar oud nog maar, en echt nergens bang voor. Voorkruipen… Hallo…. Weet je wel wie ik ben, ik ben Luus hé..en ik was eerst. Fien wacht af.. Kijkt de kat een beetje uit de boom. “Opa, kijk dan, hoe hoog ik spring”, zegt ze trots. Twee zusjes, het is echt mooi om dat zo op een afstandje, allemaal te zien gebeuren. Zo verschillend in doen en laten.
Een poos later nemen Luuk en Gijs me mee op een soort van ontdekkingstocht.”Kijk opa, helemaal daarboven, daar moeten we naar toe”, zegt Gijs. Daar is de glijbaan. Een rechtstreekse trap, voor opa’s, is er niet te bekennen. Het werd een ‘sluip door – kruip door’ klim helemaal naar het dak van de grote hal. Alles doet pijn, van kop tot kont… en mijn conditie laat me volledig in de steek. Oef, ik sta te hijgen als een paard. Ik weet het: “Eigen schuld, dikke bult”. Maar wanneer ik de uitstraling zie van Luuk, die me steeds komt helpen, krijg ik weer een stoot energie waar je akelig van wordt.
Een poos later zitten we allemaal aan tafel… Etenstijd. De rode kleur op de wangen, de verhalen, de plannen… Het niet kunnen wachten om weer te gaan springen op de trampoline.
Irrland is totaal vergeten. Ons dagje uit is in alle opzichten, nu al geslaagd…