PrietJanPraat
Een foto moest er komen van ‘toen’, van ver voor het digitale tijdperk. Vandaar dat onze eettafel, op die regenachtige zondagmiddag, vol lag met fotoboeken. En die hebben we een heleboel, al zeg ik het zelf. Ik tel er zo, voor de vuist weg, zeker een stuk of drie- vierentwintig.
Fotoboeken inkijken blijft leuk. Je hebt ze misschien al honderd keer gezien, en toch is het steeds genieten. Sommige foto’s zijn al helemaal verkleurd… In mijn eigen album zie ik op de eerste pagina mijn geboortekaartje staan. “Ze geven kennis van de geboorte van hun Zoon. Wij noemen hem Jan”. De doopnamen en de geboortedatum, 25 april….. en dat was het dan…. Onder het geboortekaartje een foto van mij waar je mij, met wel hele kromme benen, in mijn bedje ziet liggen met een katoenen luier om men billetjes. Je ziet de veiligheidsspelden zitten… Zouden die luiers nog gebruikt worden, zouden de papa’s en mama’s van nu ze überhaupt nog kennen?
Kermisfoto’s komen voorbij. Toen, in de zestiger jaren, kwam op kermiszondag altijd een fotograaf naar het dorp. Van iedereen die naar de kermis ging maakte hij op straat een foto. Wie kent ze nog? Een paar dagen later lagen ze in een winkel in het dorp te pronken. Het was maar net waar de fotograaf zijn afspraak had gemaakt. De winkelier ontving, volgens mij, een bedragje per verkochte foto.
Een heel leven komt op zo’n zondagmiddag aan je voorbij. Ik zie de foto’s van mijn blauwe Zündapp, men eerste bromfiets, en later mijn Florett Kreidler 50cc speciaal, mijn ultieme droom..
Vakantiefoto’s, de brand bij het Motel, de trein en de F16, carnaval, communie… Ze passeren allemaal de revue. De tijd vliegt. Onze trouwfoto’s komen voorbij, maar snel doorbladeren. Kan nou niet zeggen dat ik er op zijn voordeligst opsta. Marijke wel, een mooi knap bruidje en ik… Och, we bladeren maar snel door.
Je kan aan de laatste fotoboeken merken dat het digitale tijdperk is aangebroken. Het wordt minder met de foto’s. De laatste bladzijden van de boeken ogen leeg. Foto’s staan tegenwoordig op de laptop, computer of telefoon. Nog maar even geleden hadden de oma’s het overbekende fotomapje van de kleinkinderen bij. Tijden veranderen, ze staan nu op de smartphone van oma, en opa niet te vergeten.
Maar toch… Hoe je het ook bekijkt. Er is geen telefoon, laptop of wat dan ook opgewassen tegen een zondagmiddagje fotoboeken kijken. Wanneer je de regen tegen de ramen hoort kletteren en je jezelf voelt wegdromen in het verleden… Fotoboeken kijken, hoe mooi kan het zijn. Nostalgie ten top.
Foto’s: Zomaar een greep uit ‘de oude doos’.
gallery ids=”26641,26642,26643,26644,26645,26646,26647,26648,26649,26650,26651,26652,26653,26654,26655,26656″
Foto's:
