Al wachtende op mijn volgnummer in de wachtruimte van het ziekenhuis ging ik in gedachte terug in de tijd. Terug naar het oude ziekenhuis in Den Bosch, Oss.. of Veghel. Het maakt in feite niet uit welk ziekenhuis. Het was overal hetzelfde, de wachtkamers waren stampvol met wachtende mensen.
Wachten… Elke wachtkamer, of je nu kwam voor je ogen, je rug, je oren of je hart… Het was overal hetzelfde beeld. Vol. Vaak had je het gevoel dat je er zat voor “Jan, met de korte achternaam”. Een paar uur, wat zeg ik… Een halve dag vertoeven daar, was niks.. En wanneer je het dan durfde, het lef had om aan het piepkleine loketje aan die vaak norse zuster te vragen hoe laat of wanneer je aan de beurt zou mogen zijn, dan…. Dan kreeg je het onbehaaglijke gevoel of je een of andere verschrikkelijke doodzonde beging. Je kreeg vaak een blik van; ”hoe durf je… zie je niet hoe druk wij het hebben”.
En was je dan eenmaal binnen. Dan kwam je oog in oog met de specialist. Kan me die ene, na toch wel zo’n 40 jaar terug, nog duidelijk herinneren. Ik denk dat hij toen zijn opleiding heeft genoten op een militaire academie. Het gebulder van hem kwam duidelijk uit die hoek. Soms, wanneer ik een onrustig nachtje heb, droom ik nog wel eens van hem, die zichzelf specialist noemende, kwal.. Excuus voor mijn bewoording, maar ik heb er zo direct geen ander betiteling voor.
Hoe anders is het nu, anno 2017. Bernhoven in Uden en Oss.. De ervaringen die wij hadden zijn echt top te noemen. Oss, de ortho-specialist. Hij was top, anders kan ik het niet betitelen. Hij had tijd voor ons, vroeg steeds of we het allemaal wel wisten wat er aan de hand was. Tekende het voor ons uit en leefde mee met de best wel lastige diagnose. Dat is wel eens anders geweest… Ondanks het feit dat hij geen echte medische oplossing had gaf het je toch een soort van veilig en vertrouwt gevoel.
De laatste tijd heb ik mogen fungeren als begeleider van een patiënt in het JBZ en de Verbeeten klinieken. Best een moeilijk en vooral beladen traject van specialist naar specialist. Wat me met name is bijgebleven in al die weken is de behulpzaamheid, het medeleven, de betrokkenheid en het gevoel dat je gehoord werd. Met wie je ook in gesprek was, dat mag ook wel eens worden gezegd, niet dan.
De parkeertarieven, als ik dan toch iets zou moeten zeuren…Dat loopt best op, zeker wanneer je er met bepaalde regelmaat moet zijn… En voor het overige, een pluim op de hoed.. Echt wel.
