Het was een prachtige dag. De zon straalt. Iedereen is, zover het kan, buiten in de tuin bezig of aan het wandelen om te genieten van de eerste zonnestralen. Nog net geen lente, maar je kan het meteen aan alles zien dat het eraan zit te komen. De mensen kijken vrolijk en de krokusjes staan onderweg stralend te bloeien of het de gewoonste zaak van de wereld is… We schrijven donderdag 16 maart 2017…. De lente is in aantocht, wauww.. een heerlijk gevoel.
Voor ons was het oppasdag voor Fien en Luus, onze twee meiden. Luus knippert wat onwennig met haar ogen wanneer ze oog in oog komt met de zonnestralen die onze huiskamer vullen.. “Opa, mag ik naar buiten”, is het eerste wat we van Fien horen. Fien is een buitenmensje… We spreken af dat we ‘na de boterham’ samen even wandelend naar de grote winkel gaan, zoals Fien de Jumbo graag noemt.
Niet veel later zijn we al druk babbelend op weg. Luus in de wandelwagen en Fien alleen. “Nee, ik wil geen handje vasthouden opa. Dat kan ik zelf, dat doe ik zelf”, een nieuwe stelregel die ze zich had aangeleerd. Best knap, maar zo maar alleen lopen langs die drukke dorpstraat, dat is best eng. Toch maar een handje Fien. Bij onze buurman moet ze lopen over het smalle stoepje, van voor naar achter. “Nog één keertje opa”. We zouden het vandaag vaker gaan horen, zou snel blijken
Eenmaal van de ‘grote winkel’ terug en een kort schoonheidsslaapje van opa en de meiden verder, lonkte het ‘buiten zijn’ weer. Samen op de fiets… Het zijn van die rituelen die je vaker hebt gedaan. Luuk en Gijs kennen de route ook. Eerst naar de eendjes, dan langs de molen en voor de mannen nog even een blik door het grote raam van de brandweerkazerne en tot slot naar de passerende trein gaan zwaaien en kijken… Welke opa kent het niet
Met Fien maakte ik een extra uitstapje. De speeltuin in de Elshof.. Ze glunderde van oor tot oor… En voordat we er waren hadden we alle speeltoestellen al pratend doorgenomen. “Opa, dan mag jij ook op de glijbaan en op de wip, samen met mij”, babbelde ze. Het was er knetterdruk in de speeltuin. Als een volleerde glijbaanspecialist klom ze langs al die stoere jongens en meiden naar boven en roets weer naar beneden.
Ze genoot, met volle teugen. Opa keek op zijn klokje.. En ja hoor… ze zien echt alles, hoorde ik haar van boven roepen: “Nog één keertje opa”. Een half uurtje later moest opa toch wel dringend vragen of Fien zo vriendelijk zou willen zijn….
“Ohh opa, nog één keertje”. “Och… doe maar Fien, het is tenslotte bijna lente”, hoorde ik mezelf zeggen.
Foto's:
