Ton de Laat, vriend en oud- collega is vandaag gastschrijver in mijn PrietJanPraat. Een verhaal, boordevol emotie, over zijn 5e kleinkind wat juist is geboren. Maandag jl. heeft zijn kleinkind, nog geen twee weken oud, een wonderbaarlijke hartoperatie moeten ondergaan. Ton heeft zijn emotie verwoord in dit verhaal met op het einde een bijna prangend verzoek aan u, als lezer. Ik kan u het verhaal van Ton van harte aanbevelen.
Een goede gezondheid, mooi meegenomen. Geen PrietPraat !
Gezondheid is zo natuurlijk dat je er nooit bij stilstaat. Tot het moment dat er iets hapert aan je gezondheid of aan de gezondheid van iemand in je directe omgeving. Dan pas ga je beseffen wat gezondheid voor jou als persoon betekent en beseffen dat niet alles zo vanzelfsprekend is. Het begint al bij de geboorte van een kind. Als er weer zo`n klein wondertje ter wereld komt kondigt men dat vaak aan met veel versierselen aan of rondom het huis. Na maanden van voorpret met de daarbij behorende echo`s wordt alles in gereedheid gebracht. De mooiste naam wordt met veel hoofdbrekens gekozen en de kinderkamer wordt met veel zorg klaargemaakt. De familie en vrienden worden op ludieke wijze in kennis gesteld met slabbertjes met daarop raadselachtige teksten, taarten met verborgen kleuraccenten en T shirts met verwijzingen naar de blijde gebeurtenis. Ook ik mocht dit al vijf keer meemaken. Wat is er mooier dan dat je zoon en schoondochter je komt vertellen dat je opnieuw opa wordt. Blijdschap alom en iedereen moet het weten. De tijd verstrijkt en alles verloopt voorspoedig.
Tot dat ene telefoontje komt met de mededeling dat er toch wat mis is. Bij de echo is een hartafwijking geconstateerd. Transpositie van de grote vaten. Het klinkt zéér ernstig en dat is het ook. Het is een bouwfout bij het hartje waarbij de 2 slagaders verkeerd zijn aangesloten. De longslagader komt uit de linker- in plaats van de rechterkamer en de grote lichaamsslagader (aorta) komt uit de rechter- in plaats van de linkerkamer. Door een transpositie van de grote vaten komt het zuurstof uit de longen niet in het lichaam terecht. Voor de geboorte is dit geen probleem, omdat de baby zuurstof krijgt via de moeder. Net na de geboorte stroomt er nog even voldoende zuurstofrijk bloed naar het lichaam. De verbindingen die dit mogelijk maken sluiten kort na de geboorte. De baby moet daarom zo snel mogelijk geopereerd worden. Opeens slaat de blijdschap om in grote zorgen. Het laat je niet meer los. Je wilt er op dat moment zijn voor je kinderen maar je bent machteloos. Ook gaan de gesprekken nergens anders meer over. Iets waar je in je achterhoofd altijd al bang voor was gebeurt nu. Wat nu ? Wat is het allerbelangrijkst nu? Afwachten is het enige wat je kan doen. Ondertussen wordt je wel goed op de hoogte gehouden en dat is fijn. Je leeft naar de geboorte toe. Het zijn nog twintig lange weken.
De tijd verstrijkt en je krijgt steeds meer vertrouwen in de medici. Een nu nog ongeboren leventje ligt in hun handen. Je gaat je beseffen dat je o zo blij moet zijn dat je wieg in Nederland stond en in dit geval staat. Wat mopperen we toch gauw op hoe hier alles `over` geregeld is zonder er bij na te denken. Klagen met gezonde benen zeggen we dan. Het wordt nu menens. Er moeten zaken geregeld worden en alles wordt in gereedheid gebracht. Je kleinzoon dient zich aan. De zorgen die alweer enigszins weggeebt waren steken opeens weer de kop op. Je zet alles opzij en er moeten praktische zaken geregeld worden. Dan komt het verlossende telefoontje. Je vijfde kleinkind ziet het levenslicht. Vreugde alom en tegelijkertijd grote bezorgdheid. Je weet dat het kindje niet kan leven zonder de uiterst goede verzorging. Men is op alles voorbereid en alle disciplines zijn in opperste staat van gereedheid. Weer krijg je dat gevoel van machteloosheid en alles is anders dan bij de geboorte van de andere kleinkinderen. Toch wint de blijdschap het van de zorgen en zo hoort het ook. Je bent een prachtig kleinkind rijker en je kunt niet wachten op het eerste bezoekje.
Je stapt het immense Medisch Centrum in Amsterdam binnen met de wetenschap dat je over enkele ogenblikken bij het meest dierbare bent wat je hebt, en toch loopt ook dat weer anders. Het bericht komt dat het kindje direct overgebracht wordt naar het LUMC in Leiden. Gelukkig vertelt men er wel bij dat dat niet is omdat het niet goed gaat maar omdat het kindje een eerste ingreep in Leiden zal krijgen. De zogenaamde Rashkind operatie moet plaatsvinden en dat moet daar gebeuren. Je zit te wachten op de gang en opeens zwaaien er deuren open. Verpleegkundigen en artsen lopen met een bed met couveuse en een doek erover langs je heen. Je veert op om naar je kleinzoon te kijken en dan zie je het meest vertederende wat je ooit gezien hebt. Slangetjes, metertjes, plakkertjes, monitoren omgeven en camoufleren je kleinzoon. Het kleine wondertje, fragiel en kwetsbaar in anderen maar o zo`n goede handen. Vaak heb ik een grote mond en niet zo gauw uit het veld te slaan maar nu sta ik als aan de grond genageld. Ik ben stil en besef dat ik er moet zijn om mijn schoondochter en zoon te ondersteunen en niet andersom.
Enkele dagen verstrijken en we kunnen nu het kindje gaan zien van dichtbij. Hij doet het zo goed dat hij niet meer op Intensive Care hoeft te verblijven maar op High Care. Wat het verschil is zou ik niet weten maar even later staan we in een ruimte waar alles steriel is en waar een 8 tal bedjes staan omringd door de meest geavanceerde apparatuur die je maar kan bedenken. Wat er op zo`n moment door je heen gaat is moeilijk te omschrijven. Je bent gespannen en voorzichtig en je loopt letterliijk en figuurlijk op je tenen. Het verplegend personeel oogt ontspannen en dat doet je goed. Het stelt je toch enigszins gerust. Je ogen dwalen steeds af naar hetgeen om je heen gebeurt en wat er aanwezig is en worden steeds weer teruggebracht naar het ventje dat er zo vredig bij ligt maar wat ook nog heel wat te verduren krijgt. Het herstel van de niet mis te verstane bouwfout in zijn kleine borstkastje zal over enkele dagen plaatsvinden. De vooruitzichten zijn goed maar risico`s zijn er ook. Er wordt een zeer groot beroep gedaan op je vertrouwen in de artsen en de verpleegkundigen. Je wordt goed voorgelicht en het respect voor hen groeit en groeit. D-day is bekend en je leeft naar die dag toe maar wel gereserveerd.
Ikzelf ben gezegend met een goede gezondheid en dat besef ik terdege. Ben fysiek redelijk fit en leef gezond want ik ben 65 plus en dat betekent dat je er niet zomaar op los kan leven. Ik mag graag op de fiets zitten en race er nog stevig op los. Zoals gezegd al 5 keer opa van prachtige kids. Onze jongste moet nu al een enorme hindernis nemen en ik kan als opa niet achteroverleunend afwachten. Ik voel de drive om in actie te komen. Ik mòet wat doen en wil ook een hindernis nemen. Ik besluit om de bekende Nederlandse berg (Alpe d`Huez) te gaan beklimmen. 6 x. Ik verbind daar een goed doel aan, nl. De Ronald Mcdonaldhuizen. Ernstig zieke kinderen moeten hun ouders dichtbij hebben. Hier is geen discussie over mogelijk. Deze stichting wordt gerund door vrijwilligers en elke donatie is meer dan welkom. Voelt u zich aangetrokken door mijn verhaal ? Fijn. U kunt mij een duwtje in de rug geven en daarmee het RMCDhuis steunen. Neem even een kijkje op mijn: http://tondelaat.starteenactie.nl Vertrouwend op een goede afloop sluit ik af met een `Hart`elijke groet van een trotse opa.
Foto's:
