Ze zijn er weer… de laatste weken van het jaar. De spotjes op tv met alle maar enigszins denkbare middelen om te stoppen met roken en om af te vallen. Alle probeerseltjes komen voorbij. Van pilletjes tot smeerseltjes en weet ik niet wat voor goedbedoelde handel allemaal.
Stoppen met roken. Ja, hoor, ook wij waren verstokte rokers. We konden het alle twee hartstikke goed, kan ik je vertellen. Hoe lang zal het geweest zijn… Zo’n dikke vijftig jaar toch wel, vanaf onze 14e levensjaar denk ik. We hebben het eens proberen te berekenen, hoeveel ongeveer we er hebben weggepaft. Moet je niet doen, krijg je akelige rillingen van…
Vroeger was het maar normaal dat je rookte. Voor de kosten hoefde je het niet te laten, vijftig cent voor een pakje, weet ik nog. Op feestjes stonden sigaretten en sigaren op tafel. Op tv werd volop gerookt. De leraar in de klas rookte, de burgemeester, de pastoor, je vader, je moeder… soms..
Wij hebben, net zoals velen, vier jaar terug de knoop doorgehakt. We zijn rookvrij. Samen met onze huisarts, heel veel discipline, durf en behoorlijk wat afzien hebben we het gered. En… Met vallen en opstaan natuurlijk. Een genot, kan ik je vertellen, en we hopen echt van ganser harte: “Nooit niet meer dus”.
Goede voornemens.. “Vriendelijkheid”. Zou dit item ook in het rijtje passen van een goed voornemen? En respect hebben voor elkaar, of stoppen met pesten, schelden of iemand tot op het bot toe, kwetsen. De ‘heren’ op tv, vanuit de Tweede Kamer bijvoorbeeld, zouden de richtlijnen toch zo’n beetje aan moeten geven, een lichtend voorbeeld moeten zijn, qua respect. Soms schaam ik me daarvoor, als ik hoor wat ze allemaal uitkramen.
En dan heb ik het nog niet eens over onze ‘Geachte Wereldleiders’. Zouden die ook de beelden zien van de bombardementen met verwoestingen en moorden die ze overal in de wereld laten plaatsvinden? Wat voor een gevoel geeft dat wanneer ze samen met hun kinderen en misschien wel hun kleinkinderen met kerst aan een rijkelijk gevulde dis met elkaar toosten, op weer een nieuw jaar van menselijke verwoesting.
Hebben jullie al bedacht wat je dan moet zeggen, hoe je dat in godsnaam wil gaan uitleggen? Of sta je dan ook, net als wij, met je mond vol tanden.
Weet je, beste Wereldleiders: “De kinderen in Aleppo huilen niet meer, ze hebben gewoonweg geen tranen meer”. Het staat met dikke koeien letters in de krant. Het maakt je koud, boos en verdrietig wanneer je het leest.
“Leren jullie het dan nooit… Schaam jullie diep…”.
Foto's:
