Het stond al een poosje in mijn agenda met uitroepteken: “APK- keuring huisarts”. Zo ben ik het jaarlijkse bezoek aan de praktijkondersteuner van onze huisartsenpraktijk gaan noemen. Eenmaal per jaar word je dan even op alle onderdelen gewikt en gewogen.
Het heeft allemaal met je leeftijd te maken. Ook dat poepje dat je op moeten sturen voor die nationale darmcontrole. Allemaal in het kader van… Voorkomen is beter dan… Een goede zaak dat het er is.
De APK- keuring begint ook met een brief, een verzoek om bloed te prikken voor het onderzoek. Wanneer je dan in alle vroegte bij de bloedprikmevrouw bent, lijkt het wel of heel Geffen ineens aan de prik is. Maar liefst veertien wachtende, telde ik op een bepaald moment. Het was een drukte van belang. “Des hier alted, zo druk”, hoorde ik een mevrouw met prikervaring zeggen.
Een aantal weken later lig ik dan bij de assistente van de huisarts op de bank die met een aantal draden en plakkertjes mijn lieflijk hartje gaat doormeten. Verdorie, nu wordt het serieus. Even later hoor ik ze zeggen: “Allemaal goed meneer”, en of ze een vooruitziende blik had zei ze nog; “maak je hierover maar geen zorgen’. Weer een poos later ben je dan bij de dame die jou het spreekwoordelijke hemd van je lijf gaat vragen.
Op een spiksplinternieuw apparaat ziet ze dat de bloeddruk ietsepietsie te hoog is… “Ja, dat was de vorige keer ook al”, probeer ik me te verdedigen. Ik hoor de waardes van de cholesterol, de suiker en al die cijfertjes in combinatie met mijn gewicht… Ik zie haar zorgelijke blik, wanneer ze kijkend naar haar pc, me tussendoor wat schuin aankijkt… Meneertje koekepeertje toch, zie ik haar denken.
“Drinkt u? O ja.. en hoeveel dan wel niet? En eet u wel gezond, vette vis… weet u nog, hebben we het toch over gehad vorige keer. Sport u, enne… rookt u”? Kijk, nu kon ik punten scoren en met een soort van gepaste trots zeggen dat ik intussen toch maar mooi ruim drie en een half jaar geen sigaret meer heb aangeraakt. Hoppa. “Goed gedaan, maar wel volhouden”, hoorde ik enigszins complimenteus maar toch wel met een strenge ondertoon… Voordat ik het wist stond ik op de weegschaal. En ja hoor, ik was gegroeid.. ik zag ook het meteen, het leek wel of er hele grote letters stonden te lezen: “Te zwaar, te dik, te volumineus… Meneertje koekepeertje toch”.
Ja hoor, ik weet het ook wel. Een goede verstaander heeft maar weinig woorden nodig.. We kwamen samen tot hetzelfde idee. Lijnen meneer. Ja hoor ik moet dus gaan lijnen, en niet zo’n beetje ook. Enne, over drie maanden wil ik u weer zien.. Maar of dat verlangen wederzijds was/is…
“Opa’s hebben altijd een dikke buik”, sprak Gijs me laatst nog heel lief, goed bedoeld en vertederend toe. Ik was er bijna trots op.. En nu… Nu heeft dat jaarlijkse onderzoek alle mooie lovende woorden van Gijs in een klap teniet gedaan…
Foto's:
