45 JAAR

De geschiedenis qua weer en temperatuur herhaalde zich jl. woensdag 11 mei ten opzichte van vijfenveertig jaar terug. Toen, op die 11e mei in 1971, hebben wij elkaar het jawoord gegeven.
Op een dinsdag. Vanwege de winkel was dat was handiger, praktischer en goed voor de portemonnee, althans, dat was onze gedachtegang toen. Ook op deze dag werden we officieel eigenaar van de slagerij. Sluiten en feesten op vrijdag, de drukste dag van de week, stond in onze ogen gelijk aan ondernemers zelfmoord, vandaar.

Vandaag de dag doen ze dat beter en slimmer. Maar goed, we hebben het over toen. Onze trouwerij. Marij was een beeldig bruidje, echt… Zo mooi. Ik was unne magere herring volgens velen. Dat kwam van al het gesjouw van de voorgaande maanden, weken en dagen. Het waren lange dagen, van soms wel 20 uur. En dat was dus aan mij te zien… “Jonge wa zedde toch mager”, hoor ik ons mam nog zeggen. Onze huwelijksdag, het was een zonnige dag, in alle opzichten… Feest bij Tontjes in Vinkel waar nu de Dorsvlegel in huist. Een gewoon feest met een heerlijk diner, receptie en in de avond een orkest.

De huwelijksnacht hebben we doorgebracht bij ome Ad en tante Ciska, weet ik nog. Om 10.00 uur in de ochtend kreeg ik een telefoontje van vaders. “Waar we bleven”, vroeg hij. De kok van zaal Govers had gebeld. Ze moest aan de slag (koken) voor het trouwfeest van Rien van Bergen en Jet Heijmans, die de volgende dag daar hun huwelijksfeest zouden vieren.. Een uur later stond ik in mijn witte jas en was het een dag zoals alle andere… het was 12 mei 1971.. The day after..

En dan nu 45 jaar. Op zich natuurlijk een bijzondere dag. Maar als we eerlijk zijn, hebben we er samen nog geen minuut aan gedacht om de vlag uit te hangen. Het was een dag zoals alle andere dagen… Bovendien, het was woensdag, een van onze oppasdagen. Vandaag zouden Fien en Luus er zijn. Op zich al een feestje, toch.

Twee hele lieve kaartjes hebben we gekregen, zeer attent. En in de middag stond de hele bubs onverwacht op de stoep, met bloemen en taart. De schatten. We blozen er bijna van. Hadden we dan toch, een borrel of zo….. Vijfenveertig jaar, als het nu vijftig jaar zou zijn. Op Facebook regent het felicitaties… meer dan 250 inmiddels.

Al die fijne reacties…de kaartjes, het bezoek.. Het gaf ons een warm gevoel, en dat kwam, echt niet alleen door het stralende weer..