Een poosje terug waren we op de kinderbeurs in de Pas in Heesch, waar we zonder echte grote bedoelingen aanwezig waren. We waren in de buurt, we hadden er van gehoord en we wisten dat onze achterbuurvrouw er ook een stand had…. Och, even kijken, leuk toch. Bij de ingang kwamen al opa’s en oma’s tegen, die met tassen vol huiswaarts gingen. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, zou je zeggen.. Nee dus.
Weet je… Misschien wel een goede raad vooraf: “Bedenk altijd, voordat je het besluit neemt om naar zo’n kinderbeurs te gaan, of het wel strikt noodzakelijk is om dat te doen”. Wanneer je het wel doet, dan loop je het levensgrote risico dat je, net als wij, met een kofferbak vol prullaria naar huis.
Het nostalgische leesplankje wat ik meteen in het vizier had, met daarop: ‘aap, noot, mies, wim, zus en jet’ bleek niet te koop, jammer. Het was een soort van ‘publiekstrekker’ zei die mevrouw. Het werkte wel dus. Met die grote speelgoedvrachtauto ging het anders. Voordat ik het wist was ik de rechtmatige eigenaar van dat bakbeest. Het vroegere marktgevoel kwam bovendrijven en ik moest zo nodig interessant doen door erop te bieden. Toen die eigenaar mijn bod hoorde kreeg ik meteen “Oh, dat is goed, neem hem maar mee”, te horen.
Een uur of wat later hadden we een kofferbak vol met heel erg goedbedoelde rommel. Speelgoed die een ander juist aan het opruimen was, namen wij weer mee naar huis om het over een poos ook weer te gaan opruimen. Hoe slim kun je zijn. Maar…. De doos met daarin een nieuw ogende ‘Mecano’ race auto inclusief een afstandsbediening was voor mezelf toch wel ‘de’ topaankoop van de middag. Nostalgie, ik voelde het tot in men tenen. De doos zag er als ‘nieuw’ uit. Ik was zo blij als een kind en ik hield de doos angstvallig bij me, bang dat we hem misschien wel ergens zouden laten staan, wat met die tas met kinderboeken al bijna was gebeurd.
Thuis kwam ik er al diezelfde avond achter dat er in de zogenaamde fonkelnieuwe doos toch wel wat essentiële onderdelen ontbraken. Potverdorie… Hij leek zo compleet. “Dat kon ook bijna niet voor dat geld. Geef het maar toe, het is gewoon een miskoop”, hoorde ik als een soort van spot aan de andere kant van de tafel. Maar ik heb de klus geklaard, en hij staat nog steeds als een soort van ‘trofee’ en in het zicht in op de kast van mijn kantoor.
“Hoezo, een miskoop, kom nou”.
Foto's:
