Van die onhebbelijkheden, die lastige feitjes… wie heeft ze niet.. ik bedoel van die lastige feitjes die je best vaak achtervolgen. Ik heb er ook zo eentje. En ik vind zelf een best behoorlijk lastige. En wie me ook maar een beetje kent, vooral het vrouwelijk schoon.. zal meteen zeggen: “Och ja, ochgerm… Hij kan niet dansen”. En dat klopt als een bus, ik kan inderdaad niet dansen, geen meter. Tip: Vraag me maar nooit, het is een complete ramp. En dat is nog niet eens het echte probleem.
Wat ik bedoel is voor mijn gevoel nog veel lastiger. En ik word er dan ook bijna dagelijks mee geconfronteerd. Soms wel twee- of driemaal daags. Ik kan namelijk geen gezichten onthouden, ik ken niemand terug. Snap je wat ik bedoel. Sommige mensen weten dat exact, al hebben ze iemand een jaar niet gezien. Dan weten ze meteen wie het is. Nou, ik dus niet.
Ik maak het mee wanneer ik met iemand aan de praat ben, en hem of haar nadien twee dagen nadien tegenkom, ik gewoon helemaal niet meer weet wie het is. Dan heb ik het natuurlijk niet over bijvoorbeeld men buurman of buurvrouw, das anders… Ook iemand die ik vaak zie, dat is geen probleem. Het gaat puur om mensen, situaties… Bijvoorbeeld, wanneer je iemand een poos niet hebt gezien. Of je ziet ze in een andere hoedanigheid bijvoorbeeld. In nette of werkkleding bijvoorbeeld. Dan is het al heel snel: “Help…. wie ben je in godsnaam en nog erger: Waar ken ik je ook alweer van. Kom je uit Geffen, nog vanuit de slagerij, de kroeg misschien, van vroeger, of het zal toch niet… familie misschien wel?
Een ramp is het. Het praat ook niet echt handig. Ik maak het zo vaak mee. Op enig moment weet je het met toeval met wie je het gesprek aangaat, aan de tweede persoon die er dan bij is bijvoorbeeld. Je praat heel druk, je hoort een best beladen verhaal aan… Kom je twee weken nadien dezelfde persoon, die dan alleen is, tegen… En dan weet je dus wel dat je hem of haar kent… Maar waarvan, en hoe, en waarom…
“Ja jonge…je wordt ouder, dat had mijn opa ook”. Ik ken die opmerkingen. De laatste tijd doe ik het anders. Ik vraag het voortaan op de man/vrouw af. “Help me even, wie ben je. Ik kan namelijk geen gezichten onthouden”?
En ja, ik weet het. Dat klinkt misschien heel raar wanneer ik het vraag, ik ben het me bewust. Maar altijd beter dan tijdens een gesprek steeds maar ja en nee zeggen zonder echt te weten tegen wie je het hebt, toch?
Enne… Mocht ik het u ooit vragen…. Bij deze mijn verontschuldigingen alvast…