De eerste kerstkaarten met lieve wensen hebben onze brievenbus al bereikt. Ik heb wel het idee dat het elkaar kaartjes toesturen elk jaar minder aan het worden is. De cijfers – de postmarkt keldert al tien jaar jaarlijks met tien procent – is niet alleen een gevoel maar ook een bewijs. De keuze om wel of niet een kaartje in de oranje bus te deponeren, wordt overigens wel vergemakkelijkt door Post NL, heb ik het idee.
Een kerstpostzegel kost dit jaar 64 eurocent. Vorig jaar hadden wij toch wel ruim honderd kaartjes te verzenden, reken maar uit. Soms heb je het gevoel dat ze van de kerstpost af willen… Vanaf de invoering van de euro is de kerstzegel maar liefst 137% duurder geworden, maar dat terzijde.
Tot aan vorig jaar hebben wij onze kerstgroet en nieuwjaarswens nog steeds aan het papier en Post NL toevertrouwd. Gewoon op onze eigen manier. Een terugblik, van het voorbije jaar, de mooie en minder mooie momenten… En tot slot elkaar een fijn, gelukkig en gezond Nieuwjaar toewensen.
Weet je… Na de twijfel van vorig jaar hebben we nu toch echt de knoop doorgehakt, we gaan overstag, we gaan digitaal. “Bij jullie”, zei een jonger iemand tegen ons, en met het jullie bedoelde hij dus ons de oudere generatie. Ik had het idee dat hij het niet badinerend bedoelde, maar toch. “Bij jullie is dat nog een soort traditie, een kaartje versturen. Onze generatie”, en hij wees op zichzelf, “doet dat allang niet meer. Wij doen alles digitaal, met Whatsapp, Facebook, Twitter of Linkedin”, zei hij een beetje fier. Het zal best, allemaal.
Want wij… Wij blijven vinden dat het kaartje, hoe dan ook, iets persoonlijks geeft. Of is dat echt ouderwets gedacht en is dat uit den tijd. Onze twijfel blijft. Maar we gaan en blijven, met een beetje het gevoel van weemoed, bij ons voorgenomen besluit. We gaan digitaal dus, bij deze.
Lieve allemaal,
Normaal gesproken zouden de daken, de wegen en onze tuinen in deze tijd van het jaar bedekt moeten zijn met een zacht deken van sneeuw. Wanneer het klimaatakkoord van Parijs alleen maar zal bestaan uit een politieke euforie, kennen we over een poos de witte Kerst alleen nog maar van de plaatjes of uit onze herinnering. Laten we hopen dat onze wereldleiders Parijs serieus nemen.
Gekeken naar de wereld hebben we natuurlijk sowieso een heel apart jaar achter de rug. De vele vluchtelingen, wat een afgrijselijke ellende allemaal. Het was een jaar met enorme schrikmomenten. Charlie Hebdo en de vijf aanslagen van november jl. staan bij iedereen nog op het netvlies geschreven. Een overzicht op Wikipedia geeft aan dat er wereldwijd maar liefst 20 aanslagen zijn geweest afgelopen jaar met meer dan duizend onschuldige slachtoffers. Het maakt een enorme indruk op wie dan ook. Het maakt je bang, heel bang. Het is zo dichtbij allemaal.
In je eigen omgeving zijn er mensen die het heel moeilijk hebben. Het ernstig ziek zijn bijvoorbeeld. Is het een gevoel of werkelijkheid dat je er steeds vaker van hoort. We weten het niet. Wat we wel weten en ervaren is het enorme respect wat je hebt voor deze groep mensen. Hoe ze omgaan met het vaak ingrijpende fenomeen van ziek zijn. Knap, we hebben diepe bewondering daarvoor.
We kijken privé terug naar het voorbije jaar. Met onze mannen blijft het genieten. Luuk had een prachtig eerste rapport op school. Iedereen was apetrots, wij ook. Gijs is inmiddels druk doende met zijn nieuwe klasje op school, bijna iedereen is zijn vriend of vriendin. Tijdens zijn zwemlessen, voelt hij zich als een vis in het water. En Fien, op dit moment onze enige dame in het gezelschap, is vooral op onze oppasdag ons knuffelmeisje. We kijken er elke week naar uit, we kunnen bijna niet wachten tot het weer woensdag is.
Begin van het komende nieuwe jaar verwachten we ons vierde kleinkind in de mooie rij. Twee jongens en twee meiden, kan het mooier. Dan ben je toch schathemeltjerijk, een dubbele rijkeluiswens. De gedachte daaraan geeft al een heerlijk feestelijk gevoel. Mooi …
Foto's:
