Bezorgen

Oude tijden herleven, lijkt het wel. Supermarkten die de boodschappen voor je doen. Digitaal je lijstje maken en je kunt ze dan op een moment van de week of dag op gaan halen. Bezorgen, ook geen probleem. Om ze af te halen hebben ze de zogenaamde Pick-Up Point’s, (alweer zo’n Engelse term, waarom toch) in het leven geroepen.

Boodschappen bezorgen of kant en klaar afhalen. Komt de tijd van toen weer terug? De groenteboer, de bakker en de melkboer kwamen toen ook aan huis. De groenteboeren PietdeCorry en de Dollevoetjes kwamen wekelijks met de groentekar langs, net als de The Cremers, de melkboer en de bakker die dagelijks kwamen. Een bakker, ik denk dat er in Geffen toen wel vier of vijf bakkers dagelijks aan huis kwamen. Ieder had zijn eigen bakker en soms wel twee. Kruidenier Johnny van de Goor, Stif Leyten van de Spar en Jan van Orsouw van de Centra toentertijd. Zij brachten in bijna heel Geffen en omgeving de levensmiddelen bij de mensen thuis, gratis en voor niks.

Nog verder terug in de tijd kwam de schelleboer, de visboer, de toddenboer, den ollieboer en den erpelboer ook langs… Ik zie Jan van de Ven nog komen. Met een koffer met allemaal snuisterijen, zoals: Gorre, stieke, pleisters, galge en nolde… Deur voor deur ging ie langs, met dat bruine koffertje, weet ik nog.

Een supermarkt kende men toen nog niet. Ja, in de stad, daar wel. Maar niet in Geffen. En toen was er ineens René Schuffelers. Een slimme zakenman met een vooruitziende blik… De Schuff…. de eerste supermarkt in Geffen. Zelf je boodschappen pakken, zelf in een karretje doen en bij de kassa afrekenen, ha ha, wie verzint het in hemelsnaam dachten ze in Geffen. René Schuffelers dus en met succes. Zowat heel Geffen en omstreken deed de boodschappen toen bij de Schuff.

Wij, vanuit onze slagerij, bezorgden toen ook vlees aan huis. Ik was 14 jaar oud toen ik ook met een opschrijfboekje de hort op kon. Omdat bijna niemand toen telefoon had, een enkeling hier en daar, moest je eerst de bestelling op gaan schrijven bij de klant. Daarna in de winkel alle bestellingen gereedmaken om ze vervolgens thuis te bezorgen. En dat dan twee- tot driemaal maal per week. We waren er de hele week heel erg druk mee.

Geffen, Vinkel en Nuland was ons bezorggebied. In eerste instantie deed ik dat met de fiets, zo’n zwaar trappende vrachtfiets met een grote rieten mand voorop, daarna met de bromfiets. En toen had je van die extreem koude winters, althans die bestaan in mijn herinnering. “Dju, wanne erremoei hebbe we toen geleje”, hoor ik mezelf nog wel eens zeggen. Later kwam de auto. Een Godsgeschenk. Ik reed toen al op mijn 17e in de auto men bestelrondjes, weet ik ook nog.

We waren er heel erg druk mee, sjonge jonge. Vooral in het weekend. Op vrijdag werkten we door tot vaak na middernacht, een- twee uur was het vaak voor alles gereed was. En om vier uur in de vroege morgen liet de wekker zich alweer horen. Rond half zeven stond de eerste klant Toontje Ceelen al voor de toonbank, en voor die tijd moesten alle bestelling gereed staan.

Piet… Onze steun en toeverlaat, was de hele zaterdag in touw om alles te bezorgen. Wat een tijd. Bezorgen: Een heel gedoe, maar het had ook zijn charmes. Op de bezorgroute in het Vinkelse heb ik men meisje leren kennen. Later, toen wij samen de slagerij van mijn ouders hadden overgenomen, zijn we gestopt met bezorgen. Het zal ongeveer in 1973 zijn geweest. Bezorgen was uit den tijd.

Nu..Na zo’n dikke veertig jaar, is het weer terug. Bezorgen is weer in. De tijd herhaalt zich. Weliswaar in een nieuw jasje, maar toch.